’t Is stil in mijn hoofd, heel eventjes.
Deze dagen lopen met mij. Ik ben maar een figurant in de tijd.
Gisteren speelde ik met Vaders in Temse. Iedereen had me gezegd dat dat publiek daar ni reageert en zie, bij het eerste woord was er een reactie. De zaal was mee van ’t begin tot einde, gaf een open doekje en stond op ’t einde recht. Achteraf in de bar, enthousiaste mensen, blije mensen die een gezellige avond hadden gehad. Vaders is voor mij iets nieuws. Een nieuwe vorm van spelen. Niet van maken. De fond blijft altijd het zelfde maar de manier waarop ik er mee naar het publiek kom is nieuw voor me. Ik zoek nog hard maar stilaan krijg ik meer vertrouwen, iets wat me niet op natuurlijke wijze is meegegeven. Niemands schuld het is gewoon zo.

In het begin van de week kreeg ik een journaliste van de Gazet van Antwerpen aan de lijn en ze vroeg me hoe ik tegenover schoolvoorstellingen stond? Ik zei haar dat het geen zin heeft om studenten van 14 jaar en ouder slechts twee à drie keer per schooljaar in contact te laten komen met theater. Zo kweek je geen voeling met dit medium wat traag en stil is en wat dus een enorme inspanning vraagt. Theater zou een vak moeten zijn. Net zoals lichamelijke opvoeding een vak is. Als wij, theatermakers, naar hen zouden gaan en in deze periode van hun leven –waar ze zelf op de wipplank staan naar het volwassendom- en hen voeling voor beeld en taal zouden kunnen meegeven dan zouden we eventueel iets kunnen betekenen. Dan zou theater, misschien, geen verplicht nummertje meer zijn waar je stil moet zijn en waar je achteraf een bespreking over moet houden. Nee, want dan maken we deel uit van hun leefwereld en dat is in deze tijden van “netwerken” en “netlog” en alles wat net is super – belangrijk; je moet tot hun netwerk horen anders kun je het schudden. Pubers groeien super snel op in een tijd die supersnel evolueert. Daar waar een product vroeger vijf jaar nodig had om een groot deel van de bevolking te bereiken, bereikt een nieuw product nu binnen de twee maanden alle lagen van de bevolking. Dus we moeten hen helpen, hen bij staan als we nog een rol willen spelen binnen dit en x jaren. Otherwise blijft theater wat het is; totaal oninteressant voor een groot deel van de bevolking en dus totaal oninteressant voor de politiek en dus… En…het zou al die zagende werkloze acteurs een nuttig bestaan kunnen opleveren. Wat zeg je? Dat kan niet? Wel, vanaf maart begeleid ik intensief een project bij leerlingen van het buitengewoon onderwijs van DE DAGERAAD in Kortessem. Wie deze blog volgt weet er meer van. Deze leerlingen worden door een maatschappij al op vroege leeftijd veroordeeld als “vogels voor de kat” . Met dit project land ik even in hun bestaan en laat hen zien, voelen, proeven van beelden, taal, muziek, alles wat de ziel verwarmt. En laat ik hen zien dat ze zelf ook kunnen creëren dat ze creatiever zijn dan ze zelf denken. Met trots en zelfvertrouwen zullen ze op ’t einde van dit schooljaar hun kunnen laten zien en wie weet is er dan een enkeling die naar theater zal komen of sterker nog…Ik zeg dus niet dat we de schoolvoorstellingen moeten afschaffen, ik zeg alleen dat we onze rol en verantwoordelijkheid als theatermakers moeten opnemen en hen enthousiasmeren voor theater meer dan het eeuwige blitsoffensie in een verplicht nummertje.

Maandagochtend om 09.00 u ga ik het debat aan op radio1, ben curieus.

Daarnaast ben ik ook Bolleke sneeuw aan het maken, deze week zijn we door de berg materiaal geraakt, het laten zien en de reacties waren positief. Er hangt een goeie vibe rond deze productie. Het is een fijne ploeg mensen die allemaal meedenken en zo zichtbaar of onzichtbaar hun steentje bijdragen. Bolleke sneeuw is een productie voor iedereen vanaf 04 jaar. Komt dat zien!