Soms hoor je mensen over kunst praten en dan krijg ik daar vlekken van voor mijn ogen. Dat is kunst!, denk ik dan. Dat je kan praten over kunst en me doet duizelen van de onzin die je uit je nek slaat. En jammer genoeg kom ik steeds meer van die mensen tegen die van – het – over – kunst – lullen – in – dwaze – theorieën hun hoofdbezigheid hebben gemaakt. Zeg maar, dwaze kloten die zich verschuilen achter een statement. Zo hoorde ik iemand praten en die zei dat hij aan jonge beginnende kunstenaars vraagt wat hun groter plan is en hoe ze zichzelf zien in de huidige stroming. Word u al misselijk? Ik wel. Want elke pas beginnende kunstenaar die daar een pasklaar antwoord op heeft naast misschien; “ik wil alles veranderen!”, is een huichelachtige zak  die niet met een groter geheel bezig is maar alleen met jezelf. Dat soort figuren kan goed lullen en dat moet je dus kunnen om nog ergens een plekje te mogen kneden.

Want hoe kan je als pas begint al weten wat je groter plan is? “Ik wil alles veranderen!”, is een goeie maar je moet toch steeds ergens beginnen. Eerst een  kei verplaatsen en zien wat voor rimpeling dat veroorzaakt en dan zien of je je daar in kan vinden en of je daar iets van opsteekt wat je dan weer mee neemt naar een volgende kei of misschien wel naar een andere rivier…

Wat hij ook zei was dat hij een verhaal moet horen waarmee hij van z’n sokken geblazen wordt. Ik keek hem aan en zag hoe z’n rechthoekig design brilletje begon aan te dampen want hij wist het zelf ook niet wat hij uit z’n nek stond te lullen. Ik vroeg hem wat hem dan van z’n sokken blies en hij vond, heel lacherig, Maurice Engelen dus wel echt heel goed.

En weet je wat het erge is? Dat soort mensen zetelt in commissies, of erger nog, is artistiek verantwoordelijk voor kunstencentra die het begeleiden van “jong talent” hoog in het vaandel dragen. Ik zeg het u, ze kennen er niks van! Waarschijnlijk komt het omdat ze van de eene receptie naar de andere dwalen en ondertussen de scampi’s met staart en al naar binnen werken waardoor er een vernauwing in hun hersenen is ontstaan en waardoor ze alleen nog in pamfletten kunnen spreken want eerlijk, er moet eerst en vooral een plek zijn om te zoeken, waar je op je bek mag gaan en opnieuw zoeken zonder dat de kunstenaars van vandaag en morgen zich als aangeschoten wild hoeven te voelen dat onmiddellijk zijn marktwaarde moet laten bewijzen.

Mijn excuses, maar ’t is zoals kabouter Lui het zegt: “daar word ik zo moe van.”