Gisteren hoorde ik een theatermaker zich een weg wringen uit een project dat hij had geregisseerd en waar hij duidelijk niet blij was met het eindresultaat. Hij had het voelen aankomen want toen de repetities begonnen riep hij dat hij enkel nog wilde coachen. Toen ik hem vroeg waarom hij dat zo graag wilde en wat het verschil tussen de beide was zei hij  dat hij het verschrikkelijk vond om tegen acteurs te zeggen wat ze moesten doen. Wel, nu speel ik bijna elf jaar en nog nooit heeft een regisseur tegen me gezegd wat ik MOEST doen. Het zegt veel meer over hem als regisseur, excuseer…coach. Toen zei hij me dat hij vond dat acteurs moesten genieten om voor een publiek te staan. Wel, ik ben nu dus al bijna elf jaar acteur en toen ik van school kwam had ik geen enkel benul van wat dit vak nu in hield. Ik had over vier jaren heen les gekregen van de meest uitlopende theatermakers en elk had zo hun waarheden over dit vak. Pas toen ik begon te acteren voelde ik wat het was om voor een zaal te staan en deze te mogen ontroeren, te laten denken, lachen… Ondertussen begrijp ik het allemaal wat beter maar ik weet ook dat het vaak een strijd is en dat het aan de coach is om je te overtuigen, te enthousiasmeren, inzicht te geven…en dan kan je zelf nog kiezen of je in dat verhaal wil meestappen. Ook vond hij dat acteurs vanuit een eerlijkheid moesten spelen en dat hij dat hier miste. Wel, nogmaals wel, dat moet je leren want dat zo maar poneren als een staat van zijn is niet voor iedereen even eenvoudig. Toen de coach voelde dat zijn verf niet pakte draaide hij zich om en ging in zijn eigen gelijk verder. Jammer want de coach had een goeie regisseur kunnen zijn mocht hij niet vanuit de verdediging coachen.