Mijn zoon zit nu al bijna twee weken op school. Vanavond was het ouderavond waarbij de ouders aan de kleine tafeltjes plaats nemen en voelen wat de kinderen dag in dag uit voelen, de strenge maar rechtvaardige hand van juf Gonda. Daar zaten we rond de tafeltjes en telkens ze wat zei dacht ik, “die van mij ni. Mijne zoon is te slim…”. Maar echt benauwd kreeg ik het toen juf Gonda ons vertelde dat er ook een computer in de klas staat waar de kinderen mee leren omgaan. Ik zag mezelf als zestien jarige puber nog het MS-dos programma onder de knie zien te krijgen en nu leert mijn vierjarige zoon hoe hij met de computer om moet gaan. Alles begint met het leren omgaan met de muis, vertelde ze ons. Inderdaad, een niet onbelangrijk detail in het leven maar nu al, dacht ik.

 Ben ik nu achterlijk of romantisch? Of een combinatie? Moet ik dit tegenhouden? Nee, dus.Dat ik achterlijk romantisch ben heb ik al een paar keer in mijn leven mogen ervaren maar nu moet ik ook mee omgaan dat het liefste wat ik zie op deze hele planeet sneller gaat dan het licht. Ik zie hem elke dag groeien, ik hoor wat hij zegt in ik denk;… juist ja, dat denk ik want mij kind schoon kind! Nu ben ik aan het denken hoe ik dit allemaal best opvolg.

Ik ben een vader die graag mooie aanbiedingen en ambities aan de kant schuift om mijn zoon te zien opgroeien, om bij hem te zijn in dit leven. Zodat ik mezelf nooit het verwijt hoef te maken dat ik er niet was ondanks alles (en dat verwijt zal ik sowieso krijgen, denk ik…). Want ik krijg zo het schijt van die vaders die dan zeggen dat ze het zo spijtig vinden dat ze hun kinderen niet hebben zien opgroeien. Ik doe het, heel bewust, rustiger aan maar ik denk dat ik nu op het punt ben gekomen waarop ik niet meer weet hoe nog te volgen. IK MOET THUIS BLIJVEN! Dat meen ik echt, er moet een fonds opgericht worden voor vaders die hun kind willen zien opgroeien en dat stap voor stap willen meemaken en zelfs dan zullen ze nog te laat zijn want het gaat super – snel. Ik wilde juf Gonda vragen of ik niet, al was het maar af en toe, de lessen mocht bijwonen om te weten  (het besef te hebben) hoe snel het wel niet allemaal gaat. Maar ik heb die vraag ingeslikt en me stoer gehouden en opgescheept over het vele werk en al het goede in deze wereld zoals; “mega mindy”, “kabouter plop”, “spring” en al het andere… Nee, echt waar ik ben wanhopig en het is nog maar het tweede kleuterklasje!