Er zijn zo van die dingen waar ik kromme tenen krijg of waar mijn tenen toch meer van kommen dan van andere dingen zoals, belastingen, napoleontische wetten en regels die nu nog het terrorisme in deze wereld moeten tegen gaan of is dat het zelfde als belastingen?

En ook politieagenten – dit misschien omdat mijn ouders nog buren zijn geweest met de Marimans van de legendarische punkgroep The Kids, u weet wel…- alsook de Belgische regering met zieke en minder zieke jongetjes. Wanneer gaat die Yves Leterme nu eens gewoon toegeven dat hij het niet kon omdat hij een nieuw lief heeft en dat vraagt veel tijd enzovoort enzo verder…dat zou hem veel sympathieker maken. Nu wil hij maar de beste leerling van de klas blijven en hij kan het niet. Hij was goed in een kleine groep maar in een grote groep verzuipt hij, hij heeft geen overzicht meer. Afin, er zullen er wel weer andere komen die het sneller en beter zullen doen of dezelfde…En daar wil ik het over hebben want \”Bros\”komt terug, ne comeback! “Bros” , ge weet wel die janetten die op het einde van de jaren tachtig al die grieten loops maakte met hun hoge stemmetjes. Bij mij in de klas zat zelfs een meisje – Wendy was haar naam – en die deed op een dag niet mee aan het examen omdat “Bros” kwam signeren in een platenzaak in Antwerpen. Wendy was gezakt maar ze had wel die janetten gezien en het strafste van al is dat ze niet zag dat het janetten waren. Ze komen dus terug net zoals alles altijd maar weer terug komt.

Zo las ik vandaag ook de aankoniging van een nieuwe theatercollectief en ik citeer:

“Collectief X gooit de conventionele theaterwerkelijkheid overboord. Deze werkelijkheid is een gekunstelde afspraak tussen publiek en acteurs. Collectief X wil zich elke avond bezighouden met de werkelijkheid zoals hij is; wij zijn allemaal mensen in één ruimte. Daarom is er contact met het publiek. Er zitten mensen, dat ontkennen zou het ontkennen van de werkelijkheid betekenen. Zo kan er sprake zijn van een tweezijdige beïnvloeding. Elke avond zal anders zijn, omdat er elke avond een ander samenspel tussen acteurs en publiek is. Om deze tweezijdige beïnvloeding tot stand te brengen moet je eerlijk zijn: Collectief X bestaat uit acteurs, niet uit personages.”

Wil er eens iemand, 1. aan die gasten zeggen dat dat wat ze schrijven theater maken/ spelen/zoeken  is en dat je daar niet over moet doen alsof het nieuw is en dat je daar zeker niet over moet doen alsof je een waarheid verkondigt want als je een theaterwerkelijkheid overboord gooit ga je daarna niet in een zaal zitten want dat is een theater en al helemaal als je schrijft dat je acteurs bent. Dat noem ik een contradictie!! En 2. dat ik het pas fijn zou vinden mocht ik niet om de zoveel tijd hetzelfde liedje horen en dat het nu pas echt tijd wordt om iets nieuws te doen, écht grenzen te verleggen en geloof me het zal niet daar zijn…