Soms denk je dat je slaapt. Het enige wat je eigenlijk doet is met je ogen gesloten liggen denken en voelen hoe de nacht je huid streelt. Je denkt dan aan alles wat je nog moet en hoe je dat zal doen als de tijd er rijp voor is. Ik schrijf, iets wat ontstaan is uit een weddenschap zo’n 13 jaar geleden en nu doe ik het ook om den brode. Bijna dagelijks schrijf ik maar niet altijd aan mijn opdracht. Nee, dat stel ik meestal uit, ’s nachts en overdag lopen de ideeën dan over mijn hoofd en onthoud ik ze om ze dan later in een klein notitieboekje neer te pennen. Met als gevolg dat je hoofd en gedachten nooit echt stil staan en dat is flink vermoeiend. Ik heb al van alles geprobeerd maar het mag niet baten,  WAKKER! DENKEN!

Alles is ook een bron van inspiratie omdat het voorbij komt, staat, kust, zit, staart, lacht….

Dat maakt iets nooit echt af is en zelf als het af is begin ik er aan te prutsen waar door het weer helemaal anders wordt. En weet je, dat is tegelijk het vervelende maar ook het goede aan theater en schrijven; alles kan (“mits goed gedaan!”, zeggen sommigen dan).

Soms zou ik willen dat ik een job had waar ik thuis niet over hoeven na te denken maar eerlijk gezegd denk ik dat die job niet bestaat. Of zijn er wel jobs waar je thuis niet over nadenkt, echt helemaal niet behalve de gedachte dat je d’r naartoe moet als de wekker gaat.

Ik schrijf.