Vandaag had mijn zoon van vier zijn laatste schooldag. Toen hij in september voor het eerst  naar deze school ging woonde we nog rustig met ons tweetjes samen in een tip top appartementje. Na een zomer waar ik van dacht dat de zon nu voor goed de liefde uit mijn leven had gebannen. En nu, wonen we in ons eigen huis, ’t is nog een beetje kamperen maar mijn goeie vriend Jan heeft nu mooie plannen gemaakt zodat we snel aan de verbouwingen kunnen beginnen en ja, ik geloof weer in de liefde. Het was een stormachtig schooljaar.

Elke week dat mijn zoon terug kwam – we doen co –ouderschap – was hij weer veranderd; groter, wijzer…Elke vrijdag namen we afscheid aan zijn klasje om dan een week later weer daar te staan. Elke vrijdag sta ik dan even stil bij dit leven, hoe fijn het is als hij er weer is of hoe kijk terug naar een mislukking in mijn leven als hij weer weg is. ’t Was het beste wat kon zijn en gebeuren. Het schooljaar is nu voorbij. En samen met hem zet ik een punt achter een wreed donkere periode. Nu is de zomer daar, ik ben blij, heb veel werk en het mooiste wat er bestaat; de schaamteloze liefde staat voor de deur, klaar om binnen te vallen.

Langs deze weg groet ik mijn collega’s van “Mefisto” en “Wolfskers” (weet dat ze dit lezen), twee Toneelhuisproducties die ik graag heb gespeeld en die nog een lange weg gaan afleggen in de binnen- en buitenlanden. Ik ga niet meer mee omdat ik meer thuis wil zijn en omdat mijn ambities in het theater verandert zijn.  Zij vertrekken volgende week voor wat een lange tour wordt, ik kus hun en als ik durf zal ik nog wel eens komen kijken.

Viva zomer, ik omhels u.