Stel nu dat er twee loodgieters samen naar een badkamer staan te koekeloeren zouden ze dan aan elkaar zeggen wat ze van die badkamer vinden en eventueel hun bevindingen met elkaar delen? Waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk geven ze elk hun omfloerste mening aan de klant om die alsnog zoveel mogelijk poen uit z’n zakken te slaan. En weet je wat? Dat is in theater helemaal niet anders. Nee in theater is er zelfs een soortement van permanent autisme aanwezig waar mensen na voorstellingen een bijna vastgelegd parcours afleggen van mensen waar ze mee praten en andere waar ze dan niet mee praten. En het ergste soort zijn de collega’s die je van ver aankijken en dan hun reet draaien. Maar kom dan diezelfde collega’s tegen als je een andere productie speelt of in het gezelschap vertoeft van iemand die zij wel de max vinden awel, dan draaien ze je zo goed als binnen. Nee, ze doen het echt. Dat zie ik die loodgieters niet doen. En niet dat ik dat ik dat erg vind maar een minimum aan beleefdheid zou de wereld zoveel zachter kunnen laten draaien. Kijk, sowieso heb ik het schijt aan al dat hokjesgedenk in deze en de wereld in ’t algemeen. ((zeker als je acteren, bekijkt als iets wat grenzen moet verleggen)) Dus ja, ik krijg er het schijt van omdat het dus om te beginnen totaal onbeleefd is en ten tweede schijthypocriet. Afin, dat moest even van mijn hart.

En geloof me ik doe mijn job graag. Vandaag vroeg er iemand aan me of ik wel kon leven van dit vak en ja, ik kan leven van dit vak en soms lucht het me op en het komt atijd uit mijn hart. Dus dat is goed. Alleen aan het circus er rond heb ik soms/meestal het schijt. Ik zoek eigenlijk iemand die voor me naar de bar gaat en daar in mijn plaats met de mensen praat en contacten legt. Een vertegenwoordig met een fluwelen glimlach en goede inborst. Dat zou het manneke zijn. Moest er zich iemand geroepen voelen laat het me dan weten…

Och ja, er zijn erger dingen. Er zijn mensen die de handleiding van aluminiumfolie moeten schrijven of slogans bedenken of gewoon geen werk hebben. Of  vandaag hoorde ik het verhaal van iemand die zich specialiseert in bouten. Maar dan niet zomaar bouten maar bouten die over een heel uitzonderlijke schroefdraad beschikken of een vreemde kop of noem maar op. Van de kleinste tot de grootste bouten was zijn specialiteit. Het brengt op, vertelde hij me. “Mensen weten dikwijls niet wat voor unieks ze in hun kelder hebben liggen.”, zei hij en glimlachte. Bouten….