De zoektocht naar het hoe en waarom van theater voor kinderen en jongeren blijft mijn grootste bezorgdheid.  Ze zijn tenslotte ons toekomstige publiek en de toekomstige economische motor van onze natie, hoe klein die natie ook is.

In deze zoektocht zie ik het als mijn queeste om een tegenbeweging te maken tegen de simplificering en verkleutering die er heerst als het gaat over kunst voor kinderen en jongeren. Al te gauw grijpen we naar het televisiemodel als we denken over het maken van kunst (cultuur) voor deze doelgroep, snel, kort, vluchtig en direct.  In het Paleis heb ik als kunstenaar een partner gevonden die me stimuleert in dit tegen – denken en me aanzet stappen te zetten. 

Met een voorstelling zoals bijvoorbeeld “prookjes”  zet ik een veeg in het landschap van het kinderen en jongerentheater die er toe moet dienen om eindelijk weer eens tot adem te komen. Samen met het publiek rust vinden, de stilte toe te laten zodat er ruimte ontstaat om zelf associaties  te maken bij prikkels die worden geven vanuit beelden en woorden.

Bij “Prookjes” ging ik opzoek naar een algemeen thema. Iets wat we allemaal kennen, het sprookje. Na een lange studieronde van allerlei sprookjes en hun ontstaansgeschiedenis en die van hun bedenkers en hoe, bijvoorbeeld, het creatieproces van een Walt Disney zijn invloed heeft op het moderne management. Stimuleerde me om de rol van de fantasie in onze maatschappij te onderstrepen en hoe deze wordt onderdrukt, zelfs verstoten. Hoe je soms moet vechten om je fantasie, noem het creativiteit, je zijn te laten zijn.

Bij Prookjes zijn er zo drie figuren ontstaan. Een moeder, een oerfiguur met een caddy, die samen met haar zoon, een dikke jongen die worstelt met de spookbeelden in zijn hoofd leeft in een wereld waar er geen tijd noch ruimte is om te fantaseren, deze wereld wordt vertegenwoordigd door een klein irritant op zichzelf staand wezen die haar gevoelens onderdrukt, Bo genaamd. De tekst werd doorspekt met sprookjeselementen die gelijk zijn aan grote leventhema’s: het leven, de dood, de liefde, vriendschap en hoe deze “het geloof” nodig hebben om ze in stand te houden.

Mij zeer goed bewust van het risico dat een huis zoals Het Paleis nam met dit thema en opdracht zocht ik drie acteurs die dit verhaal met de nodige lichtheid konden dragen. Gesteund door een schitterend team van  licht-decor-video-kostuum-productie, zeg maar medebenkers kreeg “Prookjes” de juiste voedingsbodem om te groeien tot de productie die vele wist te verbazen, verassen en te ontroeren.

Het schrijven van een tekst voor kinderen en jongeren houdt niet op bij de eerste lezing. In het werkproces van Prookjes is er een permanente evaluatie van tekst en uitwerking van scènes. Hierdoor word ik als schrijver genoodzaakt om de tekst te her – bekijken, her – schrijven om zo het verhaal voor de jonge kijkers helder te houden.

Een zoektocht om de associatie voor te zijn en de kijkers te stimuleren met woorden en beelden en een hand uit te reiken naar wat theater zou kunnen zijn.