Het was vandaag zo nen dag waarop ge vanalles denkt te gaan doen en waar het uiteindelijke resultaat dan toch weer tegen valt. En waarom? Wel, ik ben na een paar uren gewoon gesatisfeerd. Ik heb genoeg gedaan dan. Wat me nog het meeste tegen steekt is het alleen zijn. Hoe ouder ik word hoe minder goed ik er tegen kan. Mijne zoon is nu niet bij me en dan zie ik al die gelukkige families hier rond me en dan heb ik eigenlijk goesting om mijne kop in mijn matras te steken en één te worden met de pantoffeldiertjes. Mijn buren dweilen hunne gazon zodat je bijna verplicht wordt om ook iets te doen. Zo zat ik daarnet even in mijn tuin.Ik was tekst aan het studeren en toen vroeg de buurman wat ik aan het doen was. Ik vertelde hem wat ik deed en hij vroeg me of ik daar dan ook geld mee verdien? En ja,’t is waar, het blijft iets wonderlijks dat ik geld verdien met wat ik doe; acteren, regisseren, schrijven. ’t Is wonderlijk en dan zie ik al die werkelijk hardwerkende mensen rond me en dan krijg ik een schulgevoel en hup…ik heb mijn ramen gelapd en toen dacht ik nu is het wel genoeg maar de mensen – mieren rond me bleven maar actief en ik heb er genoeg van.

Maar ik kon niet naar buiten zonder een schuldgevoel te krijgen. Ik MOEST iets doen!!!

En er is hier ook niemand bij me waarmee ik een front kan vormen, zo van, kom nu gaan we gewoon in den hof liggen en geen reet meer doen. Nee, niemand. Vrienden zijn allemaal met gezinnen weg of de komende werkweek aan het voorbereiden. Ik probeer nu rust te vinden in het alleen zijn en weet dat ik het de komende week heel druk heb. Misschien moet ik maar al gaan slapen. Ja, da’s nog een idee. Daar heeft niemand last van.