Hij nam me vast in dit

Kleine schrille leven

En liet zijn ziel

In de mijne overvloeien.

 

Hij nam me vast en gaf me liefde

Op de rand van het exploderen

Van zijn hart.

 

Op zijn manier.

 

Hij nam me vast en riep

Over de kleuren

Van zijn wereld in mijn oor.

Miljoenen kleuren.

 

Fluisterend over de kleur van zijn ziel.

 

Hij nam me vast en zei

Dat ik er maar

Het beste van

Moest maken.

 

Ook al lig je in de verkeerde cel.

 

Hij nam me vast en sprak

Zonder energie

Het woord

Bloem

Uit, alsof ik een baby was.

 

Hij nam me vast en toen,

Toen

Was alles zwart.

 

Mijn tranen deden het

Gewoon.

Ze vloeiden over mijn wangen tot in zijn ziel.

Verdampten in de kleuren van de regenboog.

 

Niemand meer.

Daar lag hij in rechte houding.

Steeds proberend er het beste van te maken.

Mijn vader.

Schoonheid in duizend stukjes.

Pulverized beauty, noemde ik hem.

En we lachten.

Pulverized beauty.