Mijn buren hebben een vijver en dat vraagt onderhoud.

Ik zit in de stilte van mijn tuin en kijk naar hoe de buurvrouw,zoals elke dag, haar pompsysteem onderhoudt. Nu ja, niet haar pompsysteem natuurlijk maar het pompsysteem van haar vijver en die van haar familie. Volgens mij zitten daar heel dure vissen in die vijver want de hele familie is elke dag in de weer met het pompsysteem, het hart van de vijver…

Ik sluit mijn ogen en luister naar de stilte. Deze dag was er eentje die ik nog lang zal herinneren. Het was een dag waar ik achter alles aanholde en dan ben ik me er weer van bewust dat ik een alleenstaande vader ben. Dat vraagt een hele organisatie en dat op zich vraagt ook weer een hele organisatie. En dat is dan weer een contradictie in terminus want je kunt geen alleenstaande vader zijn en och beroep doen op een georganiseerde structuur. Waarom? Omdat de structuur die deze maatschappij vraagt van een alleenstaande vader zo fluctuerend is dat er dus geen is en dat je er dus de hele tijd achter loopt. En ik denk aan vandaag,

Ik zit op de trein uit Brussel.

Mijn hart gaat als een wilde tekeer.

Ik heb de stroom uit Brussel doorbroken door te lopen.

Wat zeg ik?

Te rennen als een gek om snel weer bij mijn zoon te mogen zijn.

Hier en daar zie ik een lotgenoot.

Meestal vrouwelijk en heel soms zoals ik.

Lopen en harder om je kind uit de nabewaking te halen.

Nabewaking, voorbewaking en de prijzen gaan omhoog en het werk wordt schaars. 

Ik open mijn ogen en zit hier goed in mijn tuin en ben blij dat mijn buren een goed pompsysteem hebben in hun vijver.