Wat ben je stil?

Is er iets?

Er werd niets gezegd.

 

We keken elkaar aan en wisten dat we samen oud konden worden maar wisten ook dat dit niet de manier was om samen oud te worden. We zouden te veel compromissen moeten maken. Te veel, te lang in dit leven.

Het was een avond zoals er zovele zijn. Oudejaarsavond.

Eén van ons wilde liever al slapen voor de televisie, de ander wou iets nuttigs doen. Zo ging het altijd bij ons. We konden niet samen iets doen. Nu ja, onder “iets doen” werd verstaan dat je zat te apegapen achter een computer. De computer. Dat was in onze relatie: “iets doen”.

En ik vroeg het nog eens: “Is er iets?, Ben je ongelukkig ofzo?”.

En stilletjes hoopte ik dat ze het zou zeggen. Dat ze zou zeggen dat ze ongelukkig was. Maar ze hief haar slaapgezicht op en keek me aan en zei dat ze moe was. Dat was alles:” Ik ben moe.” Dat kon  of wilde ik misschien zelfs helemaal niet geloven. Ik kon zo slecht geloven dat moeheid alleen een zo grote plaatselijke depressie kon veroorzaken zoals er tussen ons hing.

“Ik ben moe, da’s al”, herhaalde ze lichtjes geïrriteerd.

Waarschijnlijk, dacht ik, was het weer mijn schuld. Had ik weer iets verkeerds gezegd?

 

Ik wist het al, ik had vandaag toegegeven dat ik mijn zoon heel bewust had verwekt en dat het geen “accidentje” was zoals ik haar blijkbaar had doen geloven.

Ik had niet gelogen, o nee, en als ik gelogen had was het enkel omdat ik haar niet wilde kwetsen dat was al. Iets anders was er niet. En als ik haar al had willen kwetsen dan had ik dat toch gewoon gedaan. Dan had ik toch gewoon van in het begin moeten zeggen wat ik haar altijd had willen zeggen: “ik ben niet gelukkig bij jou. Ik ben nu gelukkig. Matig, ik geef het toe. Maar gelukkig.”

 

Het heeft niet geholpen. Ik heb het haar allemaal gezegd maar ze bleef steeds weer terug komen. En bij die momenten dat ze terug kwam en dat we dus terug bij elkaar kwamen hadden we het wel fijn. En je kent dat. Van het één komt het ander. Nog wat straffe praat en voor je het weet ben je terug bij diegene waar je in een even vluchtige tijdspanne hebt tegen gezegd dat je niet gelukkig bent terug samen. En ben je dus weer niet gelukkig. Samen. En je weet het en toch doe je er zo weinig aan. Dat is wat mij nog het meest verwondert dat je het weet maar dat je er niks aan doet. Waarom? Noem het lafheid, noem het conservatief. Hoewel mijn vrouw en ik uit elkaar gingen toen mijn zoon nog geen twee was ben ik, toegegeven redelijk conservatief. Ik wil maar zeggen dat trouw niks met conservatief te maken heeft. Kijk maar naar Amerika, conservatief dat wel maar trouw…

 

En ze zijn daar ook al vele eeuwen in het zelfde bedje ziek. Die Amerikanen zijn ook maar een stelletje huichelaars die mee roeien met de stroom van conservativisme. Fucking schijt amerikanen.

 

Godverdomme, godver-godverdomme.

Dat lucht op.

Nee, echt waar dat je van je eigen probleem een wereldprobleem kan maken lucht echt op.

Bijvoorbeeld…

Bijvoorbeeld, ik heb honger…

 net zoals de negertjes in Afrika.

Ja dan weet je dat je niet alleen bent.

Eerlijk denk ik dat dat het probleem is dat we allemaal angstig zijn om alleen te zijn.

Daarom bleef ik ook bij haar. Net zoals de Amerikanen. Ongelukkig maar ik blijf wel.

Weet je wat het probleem is?

Dat ik iedereen content wil stellen en dat gaat niet.

Je kan niet iedereen geestelijk of  fysiek ofzo content stellen.

In mijn sterrebeeld staat geschreven dat ik iedereen wil pleasen en daarnaast dat ik hoge eisen stel aan mijn naasten omdat ik perfectionistisch ben.

Misschien is dat wel conservatief dat je te perfectionistisch bent.

’t Is nog waar ook.