Tijd om met mijn schaduw te spelen. Zoekend naar een boom die deze wereld in de schaduw zet. Ondertussen blijven we insecten doodknijpen zodat we weten wat er met hen gebeurt is. Het weekend klopt in mijn keel zoals de sint op deur, met een handschoen die zijn ware gelaat niet zal laten zien.

Tijd om mijn schaduw als vriend te beschouwen. Niet naar achter kijken, denkend aan een toekomst met jou. Maar val ik je daar niet mee lastig? Gelukkig is er af en toe een wolk en verdwijnen onze gesprekken in het weer.

Tijd om te rusten en heel lang te kijken naar dat eene plekje waar je al langer van wist dat het er was maar niet dat het er zo was. En dan is het weer maandag. Gewoon omdat dat na het weekend altijd zo is.