Nooit hadden ze hem zo gezien, de komiek die het woord”afschuw” gebruikte om de mensen aan het lachten te brengen. Jaren had hij z’n vel weten te redden, goede kritieken geoogst en kassuccessen gehad. Nu gedroeg hij zich als een tiran. Hij stond op en dacht dat hij de wereld kon veroveren, dacht hij. Maar hij wist dat gedachten relatief konden zijn. Zo relatief dat ze als een rem op je verstand werken. Hij kon helaas niet denken zoals zijn vrienden en elke dag over hetzelfde praten maar dan weer in een andere vormpje. Hij kon het niet. Telkens weer stuitte hij op een muur in zijn hoofd waar de idioterie van dit bestaan afdroop. Hij kon die muur niet verplaatsen dus leerde hij er mee leven en dat was tot dan toe de meest rustgevende gedachte die hij had.

Die eene dag kleedde hij zich aan, poetste zijn tanden en besloot nooit meer na te denken.Zijn vrienden vonden hem maar een houterige figuur met domme handjes. Na even besloot hij weer na te denken en zijn ongezouten mening kenbaar te maken. Hij verloor veel vrienden, die komiek…Hij was graag alleen.

In de liefde leidde dat tot hevige confrontaties met vrouwen die hij en zij hem hevig beminde…tot op een zeker punt. Dat punt voorbij was het gedaan met de liefde omdat ook hier weer een gedachte de hoofdrol ging spelen; DE RELATIVITEIT VAN DE LIEFDE. Hij bleef alleen, wilde niet meer jagen. Hij bleef alleen met zijn gedachten, kroop uit zijn bed en ging de wereld veroveren. Daar, in het midden van die wei, schoot hij zich door het hoofd. Einde van de gedachte.