Het in hokjes denken, is dat iets wat nu de kop opsteekt of heeft dat altijd bestaan? Ik probeer mijn blik en gedachten zo ver mogelijk open te houden opdat ik niemand beoordeel of ver-oordeel vooraleer ik er kennis mee heb gemaakt. En natuurlijk bestaat er zoiets al smaak en kleur maar hoe kan je oordelen over smaak en kleur als je het alleen maar van horen zeggen hebt? Op dit ogenblik begeleid ik de jongens van het vierde jaar hout, beroeps van het VTI in kontich voor een productie,wij? genaamd, waarbij ik er vanuit ga dat elk mens, hoe klein en moeilijk ze ook zijn en hoe gestigmatiseerd ze ook zijn een ongeslepen diamant is. En dat als ze willen natuurlijk, ieder mens zijn werkelijk kunnen moet kunnen tonen. Al te gemakkelijk zou het zijn, mocht ik me als kunstenaar opsluiten in een ivoren toren en me niet betrekken bij de zoektocht van een mogelijk toekomstig publiek. Hoe groot, klein, zonder onderscheidt van ras, kleur, intelligentie…Net omdat die kloof er wel is in onze maatschappij is het mijn verdomde plicht als kunstenaar -nu meer dan ooit -onze godverdomste plicht -en ik weet dat ik niet mag vloeken- om mensen te motiveren en de kans te geven zich te uiten. Daarvoor zet ik alle middelen in om voor een zo breed mogelijk publiek mijn verhaal te doen, de verbeelding te laten spreken. Dat is mijn engagement in dit vak en dat is het parcours dat ik afleg. En hoe zou het zijn mocht elk kunstenaar, al was het maar af en toe, even naar beneden komen en daadwerkelijk investeren in een ander dan zichzelf? Helaas leren de wetten van de markt en de maatschappij ons dat je alleen met jezelf bezig moet zijn en als je dat niet doet dan ben je een vogel voor de kat. Uiteindelijk heb je maar 1 vriend en dat ben jij. Dus ik begrijp het wel dat de meeste kunstenaars prefereren om vanuit hun toren voor het hun en enkel hun geinterreseerde Oilily publiek kunst te blijven maken. Die kennen ze, dat is veilig, daarvan krijgen ze bevestiging. “Ik heb een publiek opgebouwd…”, tuiten hun lippen zuinig en ze nippen aan hun glas met diezelfde lippen.

Vrijdag ga ik naar de dageraad, een school voor bijzonder onderwijs in het prachtige Haspengouw. Daar ga ik vertellen en in de namiddag brengen deze kinderen hun zelfgeschreven gedichten. Vorig jaar was dit voor mij  een enorme ontmoeting met leerkrachten  die vochten voor hun kinderen die in deze maatschappij al letterlijk geklasseerd zijn. Hun gedichten spraken van een grote volwassenheid die niet tot bloei kwamen maar wel (levens-)ervaring hadden. Hier heb je te maken met echte mensen, met veel schroom en ondanks hun jonge leeftijd een echt verhaal.