Je mag me niet zomaar los laten, zei je. Ik wist niet beter. Het voelde als een elektroshock, zei je. Ik wilde het beeld en de woorden direct in een kader gieten en er een schouwspel van maken. Maar dan zou het ironisch worden. Dat moment krijgt iets heel kunstmatig terwijl ik je gewoon los liet en jij dat niet leuk vond. Het was iets tussen ons zoals samen genieten van een zonsondergang en dat is voor ieder die er naar kijkt iets heel anders. Voor sommige is het iets van de natuur voor anderen “een landschap” en wie weet wel cultuur. Ik moet stoppen met alles te willen inkaderen, dacht ik. Maar dat kan ik niet. Het voelt als een overweldigende reeks gevoelens, gedachten en emoties in een weekpot steken, het zou vooral voor mezelf onverdraaglijk zijn. Daarom schrijf ik kort ; ik laat je niet zomaar los.