Herfstkleuren dansen voor mijn ogen terwijl ik tussen Antwerpen, Luik en Gent pendel. Mijn auto geeft aan dat hij een onderhoud nodig heeft en ik heb zin om weg te dromen maar word gelukkig de pas afgesneden door een Citroën Berlingo waarvan de chauffeur duidelijk vind dat hij z’n achteruitkijkspiegel moet sieren met twee gigantisch pluchen dobbelstenen. Als ik hem driehonderd meter verder terug inhaal gesticuleerd hij alsof de dobbelstenen in z’n hol zijn verdwenen, om zich enkele kilometers verder wederom voor me te smijten en z’n remmen dicht te gooien. Een alerte trucker wijkt uit waardoor ik ook kan uitwijken anders had ik bovenop dit rijdend schietkraam gezeten en tegen deze snelheid zou ik niet weten of ik dit nog had kunnen schrijven. Wat bezielt iemand toch om op deze overvolle wegen, waar je al bumper tegen bumper kleeft het leven van andere in gevaar te brengen? Even was ik zo kwaad dat ik de achtervolging inzette, hem voorbij stak en hem met spastische gebaren duidelijk maakte dat ik hem met plezier alle kanten van de volgende parking liet zien. Maar toen ik zag wat voor een dwaze figuur, echt ridicuul , er achter het stuur zat begon ik in de eenzaamheid van mijn auto luidop te lachen en ben niet gestopt met lachen tot ik thuis was. Hij reed verder,  ik zag hem zich overal tussen wurmen, de remmen dichtgooien en hoopte dat ook de andere chauffeurs smakelijk met hem konden lachen. In Antwerpen aangekomen stond hij voor me aan het rode licht, spelend met zijn dobbelstenen.