Er zijn zo van die momenten dat je de tijd onbewust beleeft;  ik heb die momenten als ik heel triest ben. Ik sprak er over met een man die me zei dat ik misschien wel depressief was maar dat ben ik zeker niet – dat weet ik zeker . Triestigheid is een symptoom geworden en geen verwerking van een rouwproces door eene of geene gebeurtenis. Die momenten van  leegte ontstaan door dat er daarvoor een blokkering was van verdriet, tranen die je niet laat zien.Het onbewust beleven van de tijd duurt ook geen dagen – het is slechts een fractie van een dag dat ik me helemaal laat gaan zonder er iemand mee lastig te vallen.  Ik zie het ook bij mijn studenten – en ik heb er héél veel dezer dagen – diegene waar de buitenwereld van zegt dat ze “zwakbegaafd” zijn laten hun tranen de vrije loop en tonen hun verdriet als het moet. Diegene die zogenaamd normaal begaafd zijn kroppen het op, bewegen en denken vaak heel klein terwijl de andere doordat ze “vrij omgaan met verdriet” juist ook een enorme vrijheid in hun denken en bewegen.