Ze staan stil voor me. Hun adem blaast door hun monden, langs hun ogen naar een plek waar geen gedachten van vroeger zijn. Meer in het hier en nu kan je niet leven. Ze staan stil voor me en vertellen hoe hun weekend was. “Ik stond deze ochtend op en ging naar mama.”, vertelt K. met de waterige ogen, “En ik zei; mama hebt ge goed geslapen? Maar ze zei niks terug. Ik zei mama hebt ge goed geslapen? Toen deed ze haar ogen open en zei; ja, kind ik heb goed geslapen. Dat is alles wat ik wil, hé.”. Ze kijkt me aan en er sterven nog wat zinnetjes weg tussen haar lippen. Ze zijn gehecht aan een man die hun al twee jaar mee neemt in wat voor hen theater is maar hij komt niet terug.  Ze omarmen mij en Marit bij hun vertrek. “Ik vind u lief.”, fluistert K. in mijn oor. “Ik u ook.”. “Morgen weer goed wakker worden, hé.”, knipoogt ze en herhaalt de zin van haar begeleider, “Ja, we zijn weg.”. Hoeveel gedachten heb je aan je hoofd als je wil dat diegene die je graag ziet morgen weer wakker worden? En wat doe je met die gedachten als je ze straks vergeten bent. Dan word je wakker in het hier en nu.