Vrijdagavond dool ik door de kamer van mijn zoon. Ruik aan z’n lakens, z’n slaapgeurtje, en sluit m’n ogen. Na al die jaren raak ik er maar niet aan gewend dat hij naar z’n mama gaat. Liefst van al zou ik willen dat hij blijft maar dat gaat niet. Sinds z’n geboorte hebben we een heel nauwe band. Vanaf de eerste milli – seconden van zijn geboorte hebben we een niet te beschrijven eeuwige blijvende genegendheid/ tederheid/ toewijding/schattigheid/ onbeschrijflijkheid dus tussen ons. Ook toen z’n mama me vertelde dat de liefde over was bleef ik er in geloven omdat hij er is.  Maar de liefde tussen z’n mama en mezelf was wel degelijk weg. In het pad dat ik er na volgde met “andere liefdes” en “andere wegen” (o, cliché!) was hij mijn trouwe bondgenoot waarmee ik in de weken dat hij bij me was de liefdes en de wegen buiten hield.  De weken dat hij bij me is werk ik korter, sneller om meer tijd bij hem te zijn.  Nu ben ik getrouwd met de meest fantastische vrouw ter wereld en toch mis ik hem. Zo’n gemiske. Dus nu veel werken, hard en lang om straks een vreugdedansje te maken.