Een journalist belde me en vroeg me of hij in een artikel dat hij aan het schrijven was over de bezuinigingen in de culturele sector mocht vermelden dat ook ik daar de gevolgen van draag. “Jij hebt toch twee producties die wegens herstructurering van budgetten zijn afgeblazen, Stefan?”. Ik kon niet meer dan dat toegeven maar wil niet vermeld worden in dat artikel. ” En waarom niet, jouw getuigenis is noodzakelijk om het veld te overzien, Stefan!?”.

“Nee, ik wil niet in dat artikel omdat ik merk dat als er zo iets gebeurt een soort van fragmentarische discussie los breekt die niet ter zake doen.”. Kijk, het is niet fijn als je te horen krijgt dat er een geplande productie niet doorgaat maar of dit nu in de krant staat of niet gaat er niks aan verhelpen. Erger nog, als ik zou getuigen in een krant dan krijg je weer die golf van getuigenissen van collega’s die zeggen dat ik niet moet zagen want dat zij het nog harder te verduren hebben. Want ja, been there done that; toen ik door Guy Cassiers aan de deur werd gezet bij het Toneelhuis in Antwerpen – tegen alle afspraken in en nadat ik net mijn handtekening had gezet onder een vier-jarenplan –  stond dat ook in de krant en toen kwamen daar reacties op van collega’s die zeiden dat ik niet mocht klagen want dat ik tenminste nog werk had. Diezelfde avond stond ik met een productie in de Vooruit in Gent, tijdens de pauze was ik me achter het doek aan het opwarmen toen ik een vrouw hoorde zeggen; “hebde da gelezen van die Stefan Perceval die daar meespeelt, hij heeft hij geen werk meer.”. Waarop een andere vrouw zei,”acteurs genoeg, hé.”.

“Om dit soort onzichtbare klappen te vermijden zwijg ik er over, lieve vriend journalist.”.”Ok Stefan, ik begrijp het. Ken je nog iemand die zijn producties niet door gaan wegens bezuinigingen?”.  “Ik ken er nog maar ga geen namen noemen. Luister, door wat ik meemaak ontdek ik dat de meest intense momenten die ik in dit leven ken de momenten zijn waarop alle voorbedachte  concepten plots naar achter geschoven worden en je wordt meegesleurd in de stroming van  het aan de gang zijnde proces. Ik ben nu bezig met een aantal autonome projecten – onder andere  met mijn studenten in de verschillende scholen  – waarbij elke vorm van “opzettelijkheid” wordt vermeden. Dit geeft zo’n intense ervaring dat ik eigenlijk niet te veel op voorhand wil weten omdat ik me dan ga vervelen.”. “Mag ik dat dan schrijven?”, vroeg hij. “Je mag schrijven dat ik gelukkig ben.”.Hij legde op, niet tevreden met het antwoord maar het was wel een antwoord.