“We maken iets uit improvisatie!”, riep één van de twee  acteurs. Ze waren het beu om continu onder druk goedlopende stukken te produceren, dan kan improvisatie misschien iets betekenen? Improvisatie als een vrij terrein en breekijzer, als een werkinstrument wordt het voortdurend gebruikt. Uit improvisatie kunnen nieuwe uitgangspunten ontstaan.”Maar waar hebben we het dan over?”, vroeg de acteur die zijn zinnen had gezet op iets groters en vond dat hij z’n tijd aan het verschijten was. Hij maakte dit duidelijk door elke dag te laat te komen en elke dag dezelfde vraag te stellen; “waar hebben we het dan over?”. De twee acteurs keken elkaar aan en wisten inderdaad allang niet meer waar ze het over wilde hebben. Alles was al van de tafel geveegd. Kaler dan dit kon het echt niet. “Ik wil wel op de affiche staan als “van en met” en niet als acteur. Nee, ik wil er op staan als uitvoerend kunstenaar. Zoals je uitvoerende producenten hebt ben ik een uitvoerend kunstenaar.” , zei de ene acteur tegen de andere na een stilte waarin beide niks gezegd hadden omdat er niks te zeggen viel. “Ik vind dat je mij gebruikt. Ik voel hoe je langzaam op me zit en dan weet ik dat ik niet meer ben maar een stuk van jou. Dan ben ik blij als ik hier buiten wandel en m’n eigen botten nog voel.”. Er viel weer een stilte. Na een tijdje ging de deur open, een poetsvrouw keek om het hoekje en verontschuldigde zich. “Nee, geen probleem. Kom binnen. Poets maar. We zitten hier toch maar te wachten tot het komt.”. Hoe onwennig ze zich ook voelde , de poetsvrouw kwam binnen en begon de lege repetitieruimte te dweilen. Misschien was zij wel de “boss-lady” waar de twee acteurs op aan het wachten waren. Zij kon hen misschien heel expliciet zeggen wat er moest gebeuren. Wat had ze te verliezen? Ze kwam binnen, vluchtig, niet gepland of overdacht, alles kon alleen maar gebeuren zoals het daar gebeurde. De twee acteurs stonden recht en begonnen met haar te improviseren, spontaan en intuïtief.  De poetsvrouw vond deze collectieve manier van werken maar niks zoals ze eindeloze vergaderingen over wat- voor -soort – dweil – ze -in -welke -zaal  moest gebruiken ook niks vond. Maar de twee acteurs dansten rond haar, maakte haar het hof, waren beschikbaar, alert en bewust over hoe ze zich tegenover deze vrouw gedroegen. Het zwaaien van een arm veroorzaakte al een grote spanning bij hen. Alles kreeg een betekenis zowel sociaal als privé omdat deze vrouw daar stond. Ongehinderd speelde de acteurs rond de vrouw die zag dat het waarschijnlijk virtuoos was maar er zelf geen klap aan vond. Ze had geen zin om een verhaallijn of een personage te volgen. Nee, ze wilde gewoon de vloeren dweilen en weg. Toen de twee acteurs in een Oosters gevecht verwikkeld waren besloot ze om weg te gaan. De twee acteurs bleven achter in wat ze later “het duet centraal” zouden noemen.Na een tijdje gingen de acteurs terug aan hun tafel zitten en vroegen zich af wat er gebeurt was. “We hebben gespeeld met iemand die geen subsidies ontvangt en daardoor kreeg het iets heel elementair.”, zei de ene acteur tegen de andere. “Ja, en daardoor was er ook een duidelijk verschil tussen haar en ons. Ik ben blij dat ze niet mee doet want anders zou ze haar positie in de productiepiramide opeisen.” De acteurs verlieten de repetitiezaal, gingen op een terras zitten en af en toe speelde ze een situatie rond mensen op de straat. Later zou deze manier van werken de meest geschikte vorm worden in tijden van economische recessie.