Mijn studenten in Lommel dwarrelen elke ochtend als vederlichte watjes binnen.Uit de mond van een betrouwbaar iemand horen ze hoe ze zich in deze omgeving moeten gedragen. En ik ben niet meer dan iemand die met zijn op ervaring berustende kennis zegt dat je niet met woorden kan beschrijven wat je ziet. Verwarring en een lang gewenningsproces brengen ons dichter bij elkaar. Soms nog stil, soms nog schuchter als een kat die  geen schaduw kan vinden onderzoeken we hoe anders de wereld kan zijn als we dit of niet anders durven bekijken. Na enkele dagen en vlak voor een vakantie zijn linker en rechterbenen nog steeds onzeker van elkaar maar hoe langer we bij elkaar blijven hoe meer de mist optrekt en als we de tranen van ons gezicht afvegen zien we dat, is het toeval of geluk, alles met elkaar in verbinding staat. Een enkele provocateur vraagt of hij mag vertrekken en ik laat hem gaan om hem, omdat er niemand had om gevraagd, enkele ogenblikken later en een beetje kwaad op zichzelf terug in de groep op te nemen. Mensen aanmoedigen, liefde en warmte geven blijkt voor velen een gedragscode die ze niet kennen omdat er nog steeds gegrossierd wordt in de vergelijkende studie van de schuldvraag door mensen die deze mensen gebruiken om zichzelf op een landkaart te zetten en dat maakt me misselijk, ze hebben theorieën over individuele of collectieve bedoelingen terwijl ze zich alleen maar moeten bezig houden met fundamentele wetten. Namelijk diegene die in het het meest onduidelijke schrift in gouden letters geschreven staan: “Mag ik een kind zijn?”. De laatste tijd word ik als “expert” bestempeld in dit gebied dat sommige “kunsteducatief” of nog erger “sociaal artistiek”  noemen en dan geef ik lezingen. Ondertussen ben ik ik over  in Vlaanderen en Nederland geweest en samen met mijn publiek ben ik verbaasd als ik hen zeg  dat het alleen maar gaat over LUISTEREN, je hand uitsteken, instinctief  en af en toe samen die brok weg slikken die zich in je keel aan het vormen was voor je kan doorgaan.