Ze trippelt zacht het weggetje af haar armen volgeladen met liefde.

De felle wind fluit om haar hoofd zodat haar haren als bloeiend graan om haar wangen en schouders waaien.O schone zonnige achtermiddag, wachtend thuis en tevree alsof ze langzaam heen gaat,zonder einde, zonder dat ze een herinnering laat.

De buurt is doods en afgezonderd, zij dacht dat niemand ooit voor haar zou komen. En toch stonden er bloemen, blauw –rozig en groen die de liefde voor haar probeerde te luwen. De liefde is voor haar een mezenfamilie; alleen als ze het koud hebben komen ze dichter bij elkaar. Haar bleke huid verraad de beten die ze van de liefde heeft gekregen als de vrouw van Neptunus, gevangen in zijn schelp.

En toch heeft ze verbazende krachten die niemand van haar zal verwachten. Maar dat moet je maar zelf gaan onderzoeken.

“scherven uit Zeeland” – februari 2011.- Stefan Perceval.