Dames en heren, ik ben trots op mijne zoon. Ja, dat wist u al. Maar in deze dagen waar grote acties het mensdom een geweten wil schoppen met en zonder glazen huizen komt mijn zoon thuis en vertelt me dat hij z’n boterhammen heeft gedeeld met een jongetje dat geen boterhammen bij had.  Hoe het komt dat  dit jongetje geen boterhammen bij had weet ik niet en mijn zoon ook niet. Maar dat mijn zoon in een refter waar zeker nog honderd andere kinderen zitten zijn boterhammen wil delen vind ik fantastisch. Een vorm van ongekende empathie, hier zijn wat mij betreft in deze tijd geen woorden voor.  Geen woorden. Of misschien was hij wel blij dat hij z’n boterhammen kwijt was? Misschien vond mijn zoon z’n boterhammen wel helemaal niet lekker? Wat het ook moge zijn, ik ben trots. En nu kan je zeggen, waarom ben je dan zo trots? Wel, omdat ik het ook had gedaan, al heb gedaan maar daarover met mijn zoon met geen woord heb gerept. We verstaan elkaar zonder woorden omdat we hetzelfde bloed hebben; Perceval bloed.  Mijn zoon is een moderne ridder. Een boterham-ridder! Het is klein maar dat is toch alle begin?