Man en vrouw van in de dertig kijken wat ik op mijn bord heb liggen. Ik kijk terug en de vrouw kijkt recht in m’n ogen. Ze heeft niet de mooiste ogen maar waarom ze mijn blik niet ontwijkt- zoals de meeste mensen doen- is mij een raadsel. Ik kijk terug naar m’n bord en eet verder of doe toch een poging om verder te eten maar de stilte aan de tafel naast de mijne trekt mijn aandacht. Hier zitten dus een man en vrouw – of ze een koppel zijn weet ik niet maar ik ga er vanuit – en ze hebben dus werkelijk niks tegen elkaar te vertellen. Helemaal niets. Alleen stilte. En telkens ik naar deze stilte kijk kijkt zij recht in m’n ogen alsof ze wil zeggen dat mijn aanwezigheid deze stilte veroorzaakt. Maar ik weet zeker dat ze elkaar niets te vertellen hebben omdat hun leven zo routineus verloopt dat zelfs de routine van het spreken vooraf is bepaald. Maar wat doen ze dan in dit restaurant? Was de soep thuis aangebrand? Of hebben ze iets te vieren? Misschien zijn ze als sinds hun twaalfde samen? Zouden ze ooit sex hebben? Kijk, deze nietszeggende hoofden fascineren me en dat probeerde ik vandaag ook duidelijk te maken op mijn repetitie dat de stilte die je zelf kan invullen zoveel boeiender is dan welke woorden of invulling. Het koppel naast me is zoals een levend schilderij waar je niets van weet maar wel veel verhalen oproept. Of is dit echt alleen mijn zieke geest? Waarschijnlijk.