Vrijdag is een dag die ik om de veertien dagen wil wissen. Gisteren  was ik uitgenodigd om te spreken op een jobbeurs in Hoogstraten. In een oneindige zaal zaten zestig adviseurs die studenten  meer vertelden over hun job. Ik stond aangekondigd als “acteur-regisseur”. Aan mijn tafel zaten werkelijk geïnteresseerden naast studenten die echt niet weten wat ze verder gaan doen en het hen wel exotisch leek om eens met een “acteur – regisseur” te spreken. Zo was er een beugelbekkie die veel te warm en te enthousiast vertelde dat ze altijd graag voor een groep staat dit alles overgoten met een flinke kempische saus. “Maak ik dan ook kans om acteur te wurre?”. “Iedereen maakt kans.”, zei ik, “Maar dit beroep meer dan een ander moet een passie zijn.”. De ijzerwinkel lachte wat onwennig en keek naar haar schoot niet wetende wat te doen met het woord passie. Een andere wist het al; zij ging proberen om actrice te worden. Ik vertelde haar dat ze zich klaar moest maken zonder te veel te verwachten. Het zijn de verwachtingen die een mens steeds de nek omwringen. Soms zal er een teleurstelling zijn maar die moet je d’r bijnemen en verder gaan. Blijven dromen en hopen. Ik vertelde hen dat ik ook zo werk met mijn studenten, vertrekkende vanuit hun dromen dat is iets heel anders dan verwachtingen. Een jongen wist dat hij acteur wilde worden maar was nog nooit naar het theater geweest. “Da moet toch ni.”, zei hij blozend, “Mijn moeder zij dat ge dan beter naar Amerika ga, zijde gij naar Amerika geweest?”. “Nee, ik ben nog nooit in Amerika geweest. Maar ken wel mensen die daar gestudeerd hebben en heb het gevoel dat ge ook in Amerika maar ‘nen Belg’ zijt maar dan in Amerika.”. Hij keek me nog meer blozend  aan en vroeg of hij zich via mij kon inschrijven voor ne rol in het Echt Antwaarps Theater? Ook in deze spagaat moest ik hem teleurstellen en raadde hem aan om er zelf naartoe te stappen. “Da ga ik doen.”, grummelde hij verder. Tijdens een pauze kwamen de leden van de plaatselijke Rotary club rond me staan.”Politici hebben we dit jaar niet maar wél een acteur en dat is bijna hetzelfde”, riep er eentje die zijn verdienste duidelijk lagen in het zompig denken op recepties. Ik wilde van alles zeggen maar deed het niet want hoe meer ik zei hoe meer ze bekeken als een zeldzame schimmel die ze net aan de onderkant van hun tafel hadden ontdekt. Na nog vele gesprekken waar meisjes opgewonden kwamen zeggen dat ze eigenlijk niet bij me mochten gezien worden door hun ouders omdat “acteur toch een job is waar ge niks mee verdiend?!” reed ik terug naar huis. Op donderdagavond kijk ik dan lang naar mijn slapende zoon omdat ik weet dat het morgen vrijdag is en hij er dan niet meer is.