Deze week zijn de repetities gestart van “Eeuwige sneeuw”, een productie die ik maak voor HETPALEIS in Antwerpen. In de eerste weken van een repetitieperiode krijg je veel vragen van je spelers en iedereen die nieuw is bij een creatie. Iedereen probeert te begrijpen wat in mijn hoofd zit. De tocht die ik al weken afleg probeer ik zin per zin uit te leggen. De vragen die ze me stellen geven me dikwijls nieuwe inzichten op een tekst en dat is nu niet anders . Soms overvalt me ook een stilte, dan kan ik geen woord uitbrengen. Dan staar ik wat wezenloos voor me uit en luister hoe iedereen z’n weg zoekt en probeert te begrijpen. Waar zijn ze dan naar opzoek? Naar de psyche van de personages? Maar wat als ze zich in een droom bevinden? Meestal schrijf ik vanuit een emotie, een bestaande of een herinnering.  Of vanuit een beeld. Beeld en emotie zijn m’n twee houdvasten, het lijkt of dat via deze wegen de psychologie er stilletjes bij komt zonder dat ik ze benoem. Daar zijn dan weer andere mensen voor. Bij “Eeuwige sneeuw” is het beeld dat me inspireert een werk van Albert van Dyck.; “Kempens meisje.”. En de werelden die mijn companen op deze reis meenemen. Naast de spelers en vormgevers is er op  deze reis de wel heel bijzondere Alex Otterlei aan boord. Maar daar vertel ik je later wel over.