De winter komt er aan en ik krijg nen nieuwe buurman. Hij blijkt ne koster te zijn. Als ik denk aan kosters dan denk ik aan de Paradijsvogels, waar de koster als een gierigaard de kleine gemeenschap terroriseert en vlak naast de kerk woont. Maar deze koster komt nu naast me wonen, voor de kerk zal hij toch is eerst met mij moeten praten. Z’n verbouwingen zorgen er voor dat ik mijn werkritme moet aanpassen en dus schrijf voor en na het gesloop en getimmer. Wanneer een koster werkt is me ook nog niet helemaal duidelijk maar dat kom ik in de zomer wel te weten, hopelijk bij een lekker glas wijn….Daar kan hij wel voor zorgen, hoop ik.  Terwijl ik mijn huis ontvlucht kom ik de laatste dagen ontzettend – echt ontzettend – veel mensen tegen die praten over “ouderschapsverlof” , “tijdkrediet”of nog “ik blijf nen dag in de week thuis voor mijn kind” of “dat doe ik niet want dat is niet te combineren met mijn kinderen.”. Bon,  in mijn beroep is alles niet te combineren met een kind en toch heb ik een prachtige zoon. In mijn deel van het organigram kan je geen “ouderschapsverlof” of “tijdskrediet” nemen omdat je simpelweg geen vast contract hebt. En de dagen dat ik thuis ben verdien ik ook niks want ik ben thuis dus dat is wel gezellig maar…ik verdien thuis niks. Ja, ik weet het; liefde…. Ok, ik begrijp het; ik heb helemaal zelf voor dit onstabiele bestaan gekozen maar als ik die mensen zo hoor praten dan zou ik me zo graag in alle gezelligheid willen mengen met het gesprek en willen meepraten maar dat gaat dus niet. Waar ik dan wel het het schijt van krijg is als diezelfde mensen me dan aanspreken en vragen; “kunt ge leven van uw beroep?”. Dan heb ik zo’n goesting om op hun schoenen te kakken, hé! En nadat ik dat heb gedaan gooi ik nog efkes in de groep dat ik niet de luxe ken die zij kennen maar dat ik niet erg vind maar dat ze moeten stoppen met zeiken; ze wilden kinderen!? “Awel, draagt er dan zorg voor en iedereen moet dat doen zoals hij of zij het het beste kan en als dat niet te combineren valt met uw werk en ge vindt dat niet tof zoekt dan een ander job!”.  Maar goed, ik kan heel goed leven van mijn beroep en ben op sommige momenten in mijn leven heel beschaafd. En als ik zo’n gesprek hoor ben ik beschaafd want dan ben ik een buitenstaander en een buitenstaander hoort beschaafd te zijn. Hoe zou mijn buurman daarover denken? Hoe denkt ne koster daarover? Ik kijk al uit naar de zomer, een glaasje wijn, de kinderen die in de tuin spelen en de vraag: “kunt ge daar van leven?”…..”En gij?”, zal ik vragen….En dan zullen we van gedachten wisselen…