Nu bijna een jaar geleden maakte ik in Shanghai een Chinese versie van “Bolleke sneeuw”, een enorme ervaring. Er zijn van die dagen dat ik verlang om weer daar te zijn. Een grotere puurheid bestaat er niet dan je helemaal overgeven aan die cultuur zonder dat je weet waar je gaat uitkomen; het niets. Ik hoefde daar ook geen angst te hebben voor het- niet – weten. Daar mocht ik het niet weten want zij wisten het ook niet. Woorden had ik niet nodig want de taal spreek ik niet. Ik hoefde me alleen maar te laten verdwalen en dan kwam het goed. Misschien moet ik dat hier ook proberen? Het probleem hier is dat ik hier te veel mensen ken, de taal spreek en mijn weg weet. Zelfs al doe ik heel hard mijn best om het niet te weten altijd weet ik wel iets; een uitkomst of nog erger, een oplossing. Misschien is het dat? Misschien heb ik geen zin meer in oplossingen.