“Bent u klaar voor de theorie?”, waarom vraagt niemand dat. Nee, ze zetten je in een ruimte en dan begint het omdat het moet. De eerste schooldag is een feit.  Weet niet hoe lang maar ik heb lang op mijn zoon en zijn moeder staan wachten op de hoek van de straat. De drommen ongeduldige ouders die een zucht van verlichting laten terwijl ze hun kinderen aan de schoolpoort afzetten zijn niet bij te houden. Mijn zoon komt aangefietst, z’n moeder rijd achter hem. Beide zijn we ons bewust dat dit weer een enorme stap is; het eerste studiejaar. Hij houdt zich flink door allerlei kleine droedelgrapjes uit te spreken; “papa is een eekhoorn en zo zit hij op z’n troon floon poon.”. Daar staat  de juf – juf Vanessa- ze kijkt naar hem, naar ons en verteld ons dat hij als teken “de vallende sterretjes” heeft.  En dan is het gedaan. “Nog even een knuffel?”, vraagt de juf. Mijn zoon kijkt wie er al in de klas zit en zet er zich over om ons nog even een kus te geven. Alsof het licht uitgaat in één van de kamers van je hoofd stap je naar buiten en laat los. Ouders roepen over elkaar om hun vertwijfeling niet uit te spreken, ik spring op m’n fiets en weet dat de wereld  rond is waardoor elke put boven onze hoofden zweeft. Dat is zo m’n eigen kleine theorie.