mijn studenten stonden voor me en wisten niet dat wat ze deden dat was wat hen tot kunstenaars maakt en dat maakt kunstenaars. Ze stonden en staarden soms wat onwennig en daar waar je dacht; hier hebben ze niks van begrepen kreeg je enkel ogenblikken later vol in je gezicht geslingerd. Mijn studenten stonden en waren verantwoordelijk voor en met elkaar, moesten anticiperen op dat wat er met en rond hen gebeurde, alleen dat maakte van hen scherpe projectielen. Geleid en ongeleid maar wel bewust van hun eigen kleine positie. Mijn studenten stonden en daar waar je dacht dat ze je liever ver vandaan hielden kwam je na een tijdje heel dicht bij. Allen hebben ze hun talenten ontdekt maar slechts enkele mogen er iets mee doen. Mijn studenten stonden er en ik kan er eeuwig naar kijken en dat is kunst. Jawel. Ongrijpbaar en zonder pretentie stonden mijn studenten er. Fin.
met dank aan Lutgard voor de foto’s.
Stefan Perceval 
Ze zouden er meer moeten staan, die studenten. Ze zouden er allemaal moeten staan “de studenten die er anders de kans niet toe hebben” , ze zouden er moeten kunnen blijven staan die studenten….. en wij maar kijken en blijven kijken in opperste verbazing van wat zich voltrekt !
Geen dank, dat is graag gedaan. Gij maakte van onze leerlingen, studenten! Zij hebben er van geleerd en enorm van genoten! En…wij ook.