Een voetballer huilt op groot scherm. Hij steekt een beker in de lucht. Z’n voorzitter lacht wat minzaam naar al deze emotie. Een meisje vraagt me of ik wat van haar wil drinken en dat wil ik wel. Ze geeft me mijn drankje en vertelt me dat ze actrice is en er van droomt om “internationaal” te gaan maar dat ze geen talen spreekt. Terwijl ik zo met haar praat stel ik me ook vragen over haar spelen maar blijf geïnteresseerd luisteren naar haar verhaal. Ondertussen laat de  voorzitter zich op groot scherm rond dragen op de schouders van zijn spelers maar blijft minzaam lachen. Voor hem geen grote emoties. Het meisje blijft maar doorgaan over wat ze allemaal heeft gezien, wat ze allemaal doet om aan de bak te geraken, “de eene auditie na de andere en elke keer weet ik dat ik het heb tot ze me bellen…”. Ik vraag haar hoe oud ze is?  Ze steekt een sigaret op en zegt me dat ze geboren is op 04 maart 1992. In ’92 ging ik bijna naar de studio Herman Teirlinck en toen is zij geboren. Djeezes, dit is onverantwoord. Ofwel ben ik oud, word ik oud of moet ik hier nu echt mee leren leven dat super jonge meisjes praten alsof ze al een hele carrière achter de rug hebben… Op groot scherm is de voorzitter verdwenen, de supporters blijven achter en de spelers lopen wat verloren op het veld. Ik wens het meisje nog veel succes en ze zegt me dat nu wel eens mag gaan komen. Ik zeg haar dat ze nog tijd heeft en dat het goed is om te blijven werken en zoeken. Ze zucht, knipoogt en vraagt of ik geen werk voor haar heb? Dat heb ik niet. Er is simpelweg geen werk. Ik zeg haar dat het hele peloton dicht zit. Ze moet lachen en zegt dat ze nog nooit heeft gehoord van de vergelijking met een wielerploeg. Ze trekt haar kleedje naar boven en wijst naar haar benen; “ik heb geen coureursbenen!” . Ik draai me om en voel me belachelijk. Voor ik de fiets op stap krijg ik een berichtje van mijn broer Luk dat zijn productie “Kleiner mann was nunn?” de Theaterpreis heeft gewonnen op het Theatertreffen in Berlijn. Ik ben heel blij voor hem. Met m’n handen van het stuur fiets ik naar huis. Alleen, geen peloton te zien en denkend aan het bloemenmeisje van ’92.