En daar sta ik dan, alleen tegenover een groep die me met open armen ontvangen. Ze zijn enthousiast, de leerlingen van DE DAGERAAD. We vertekken vanuit Icarus, het verhaal van de gevleugelde zoon. Stapje na stapje hoor je de stilste stemmen open breken. Soms is er baldadigheid omdat er ook een houding moet zijn. Die straf ik af. Geef de baldadigheid misschien te veel aandacht maar ik vind het zo jammer dat ze het zelf niet zien;  ze spelen met hun toekomst en dat is uitdagend maar nu nog gehuld in onwetendheid. Dezelfde, net dezelfde onwetendheid tref ik bij een directrice, ze krijgt dit al twee jaar kado en als je haar  dan vraagt hoe ze de toekomst ziet dan antwoord ze je als een sjacheraar op de markt van Istanbul. Waarschijnlijk is het angst voor het onbekende. Misschien als ik in het systeem zat dan was het niet zo erg. Maar ik zit niet in het systeem. Ik loop er naast, spring er soms in, ga er uit om andere dingen te doen. En ja , ik wil maar ik blijf alleen voor die groep staan en dat moet veranderen. Dat zal veranderen.