In de tuin van mijn buurvrouw zit een kat te kijken. Alsof ze het weet, mijn buurvrouw is overleden. Ze had al lang genoeg van dit leven. In de zomer wuifde ze als mijn zoon in de tuin aan het spelen was en zei me hoe fijn het was dat er terug leven in dit huis was. Was want het is voorbij. Deze zomer werd ze langzaam ziek, ging weg en kwam niet meer terug. Gisteren kwam ik terug en mocht het lezen, ze is er niet meer. Nu staat haar huis al een tijdje leeg en dat zal zo nog wel even blijven. En ’t is gek hoe het leven loopt. Ik had het nog met haar over het overleven in theater, haar kleinzoon is ook werkzaam in het theater en over de voorstelling die ik net heb gemaakt, HONDSTUK. Waar ze ook op de repetitievloer ter sprake kwam als we het hadden over eenzaamheid in deze wereld en hoe we elkaar gewoon elke dag voorbij lopen zonder om te kijken. De kat blijft kijken.