Een theatermaker zat voor me en vroeg me of ik wist wat hoop was en hoe het kwam dat er zo weinig hoop in toneelstukken te vinden is? Ik weet niet wat dat is met die theatermensen maar dit gesprek heb ik al wel een keer of tien gehad. En alsmaar drammen ze door over het feit dat ze zo opzoek zijn naar hoop in het theater. Ik heb er dus al dikwijls over gesproken en telkens verwonder ik me over de kinderlijke naïviteit  waarmee theatermakers over dit onderwerp praten. Misschien zijn “kinderlijk” en “naïef ” niet de juiste termen maar betere vind ik niet zonder in termen te vervallen die meer in de wetenschap van geestesziektes thuis hoort. Want wat me telkens op valt hoe ze zich in hun rol van kunstenaar wentelen, de man of vrouw die niks nodig heeft – misschien alleen wat liefde…De man of vrouw die door middel van weerstand zichzelf telkens weer uitdaagt…En dan beginnen ze te lallen over hoop. Als ik hen dan vraag wat voor hen hoop is krijg je vaak een een clichématig beeld, het soort van beeld dat in de jaren zestig en zeventig met veel glitter de wereld werd ingestuurd. Dus hoop is dat het niet bestaat of dat het stil staat? Niemand kan me er een antwoord op geven en toch zijn er theatermakers opzoek naar hoop. Als je dan zegt dat hoop in elke situatie helemaal anders is dan bekijken ze je wat moeilijk en geven een analyse van hun laatste werk en meestal draait het er dan op uit dat hoop aan positiviteit wordt gekoppeld. En daar word ik niet goed van!  Alsof hoop altijd gekoppeld is aan +, wat een onzin. Ik denk dat er heel veel mooie stukken zijn waar hoop iets heel uitzichtloos en ook daar gaan ze telkens op een andere manier mee om. Conclusie: hoop bestaat in verschillende vormen maar als je er te lang op wacht is het wanhoop.