De musicalwereld ligt duidelijk op op z’n gat. Zalen blijven leeg, de Eurostar valt uit tussen het vasteland en het hart van de musicals en dan zijn er ook nog van die programma’s waar ze op zoek gaan naar de hoofdrol in de aanloop van een nieuwe musical. En dan zijn er van die mensen…ja, die zijn er… die beweren dat je mensen best geen aanmoedigingen geeft. En dat is wat onze wereld groot maakt; zwijg en wijs vooral op de tekortkomingen van een mens. Nu, begeleid ik een nieuwe groep studenten van het Buso DE DAGERAAD uit Kortessem. Samen met hen maak ik ICARUS. Vorig jaar maakte ik met een andere groep “1 seconde”, in beide projecten vertrekken we vanuit hun verhalen. Al deze jongeren worden al op vroege leeftijd geklasseerd als “moeilijk” met een toekomst die zich onderaan de maatschappelijke ladder af speelt. Deze jongeren zijn dikwijls enthousiast omdat ik geen leraar ben – daarom worden ze omringd door een fantastisch team van leerkrachten- en hen dingen laat doen en van hen vraag die niemand van hen vraagt of laat doen. Ze krijgen snel resultaat en het sterke is dat ze zelf voor het resultaat zorgen. En natuurlijk zijn er van die mensen die dan spottend roepen, “seg, nu heeft er iemand tegen die jongen gezegd dat hij talent heeft!”. “Dat was ik.”, zei ik,”En dat heeft hij ook.”
“Dat moet je mij dan maar eens zeggen dan weet ik het ook.”, zei de man. Ik slikte mijn instant woede weg en vroeg hem wat hij gaf. “Lichamelijke opvoeding.”, sprak de man terwijl hij z’n borst naar voren duwde alsof er een steen op lag.

“Ik kan begrijpen dat deze jongen misschien niet zo goed is in jouw vak. Dat begrijp ik zelfs heel goed. Maar elke mens heeft zijn of haar talent. Als er mensen zijn die heel goed zijn in het op een stoel zitten dan moeten we dat zo goed mogelijk ontwikkelen.” Ik wist dat ik met deze laatste een deur opende naar een onzin-gesprek en dus vroeg de man die er niet uitzag als een leraar lichamelijke opvoeding, “Hoeveel stoelen heb je?”.
Ik ging dichter bij hem staan en fluisterde, “je mag geen dromen afnemen.”. Ik draaide me om en voelde me alsof ik een retorisch gesprek had gehad. En dat was ook zo en zo voel ik me ook als het gaat over de werking met deze studenten. Heel veel mensen roepen dat het toch geen zin heeft en dat ik mensen alleen maar gek maak met m’n “gedoe”. En ja, wie weet, is dat ook zo. Maar wat ik wel weet is dat ik heel graag zou bewijzen dat het niet zo is. Dat je net een “creatieve maatschappij” ontwikkelt in plaats van een “zorg-maatschappij”. Nu zoek ik alleen een plek waar ik het kan aantonen maar dat vraagt tijd en middelen en net dat mankeert zowat overal. Ondertussen kijk ik naar een programma waar ze talent zoeken voor één of andere musical. Het ziet er goed uit. Kitsch maar goed. En ook dit is het bewijs dat mensen nood hebben aan positieve aandacht om zowel de mens als het product te verkopen. Maar diep in de kern hebben nog steeds de pilaarbijters het voor het zeggen in deze maatschappij en hun theorie is; “laat dom dom zijn zo komen wij er nog lang zo slecht niet uit.”.