Als je door een stad loopt zie je vaak littekens van vergane puin. En dan kan je je voorstellen hoe mensen daar geleefd hebben? Hoe ze hebben lief gehad, ruzie gemaakt, afscheid genomen op die plek waar niks meer van over blijft dan wat stenen. Ik heb het lastig met afscheid nemen. Meestal sla ik zonder waarschuwing de deur dicht of ga stil weg zonder iets te zeggen. Ik heb het nooit gekund en nu nog steeds niet. De sms vind ik wel een goeie uitvinding. Je kan – nadat je ergens bent weg gegaan – nog een berichtje sturen. Iets kort zonder daarna een antwoord te hoeven geven. sms, de kortste weg van communiceren. Zo zou je ook huizen moeten kunnen bouwen, even. Je ontmoet er mensen, je gaat relaties aan en als je weg wil klap je je huis samen en ben je weer weg. Een soort van nomaden Zonder aan de rand van de maatschappij te hoeven leven.

Als dat zou kunnen. Waarschijnlijk kan het. Misschien bestaat het zelfs al?

Voorlopig hou ik het zo en kijk naar de littekens in de stad, op mijn hart en dat van anderen.