Ik sprak een man die me verzekerde dat hij een groot dichter was geworden als ze hem als kind niet hadden gezegd dat hij iets met z’n hadden moest gaan doen omdat hij te veel droomde. Ik sprak een vrouw met een afschuwelijk kapsel die me zei dat ze gelukkig niet geluisterd had toen ze tegen haar zeiden dat ze iets met haar handen moest gaan doen. Ja vroeger, want ik ben al héél oud, kreeg je soms van het pms (het huidige CLB) het advies om iets met je handen te gaan doen omdat je niet slim genoeg was. Nu verdelen ze je in een categorie – er zijn er honderden – en dan ben je wie je bent maar wel in die categorie. Ik hoor het u denken, het is nooit niet goed. En dat is een waarheid als een koe. Waar je vroeger een school binnenwandelde om je kind in te schrijven moest je tot voor kort eerst gaan kamperen en nu hebben ze een soort van ratrace uitgevonden waar je een top vijf van scholen moet ingeven via het internet en dan kiest een informaticasysteem wie waar zijn of haar opleiding zal krijgen. Vol = vol en binnen zes of zeven stappen kent iedereen iemand die iemand kent die de paus kent en of dat die dan een goe woordje voor je wil doen is nog maar de vraag. Want na het doopsel – ja, ik ben gedoopt- ken ik hem alleen maar van ver. Wat zouden ze trouwens aan de paus geadviseerd hebben? Doe maar iets met uw handen en daar ging hem, wuiven – wuiven – wuiven!