Het bestaat! Vakantie- terorristen! En dat zijn niet die mensen die de vakantie van andere mensen vergallen in wat voor vorm dan ook. Nee, het zijn die mensen die je een heel jaar met verhalen, gezucht en diepe wensen naar vakantie om de oren slaan. Ze zijn meestal net op vakantie geweest en dan “zou het toch weer goed doen” moesten ze nog eens kunnen kunnen… In de meeste gevallen verlangen ze gewoon om voorgoed weg te gaan van de plek waar ze zijn. Doe het dan, denk ik dan. Gewoon doen! Ga naar dat eiland en blijf er, koop dat huisje in Frankrijk of kleef jezelf vast op die rots…Doe het! Natuurlijk heb ik zelf ook dikwijls het verlangen om op vakantie te gaan maar ik heb het er nooit over. Ik vind het dan al fijn om op de fiets door mijn stad te rijden of in m’n tuin te zitten. Saai, ik weet het. Ik weet niet hoe het komt. Misschien komt het omdat ik als kind nooit op vakantie ging. Nu ja, tot m’n elfde was ik nog nooit op vakantie geweest. Toen ging ik voor het eerst met m’n vader voor een paar dagen naar de Belgische kust. We smeerden ons in met douchezeep in plaats van zonnecrème. Gevolg daarvan was dat we flink verbranden en iedereen wist waar we gezwommen hadden. Ik ben geen vakantie-gaan- mens, dat klinkt liever dan terrorist. Ik denk dat de vakantie-gaan-mensen houden van op vakantie gaan. Maar wat is houden van? Het ontdekken van plekken en plaatsten waar je nog nooit bent geweest. Ik herken het gevoel, ik kom het dikwijls tegen in de meest absurde situaties; als ik met iemand sta te praten of als ik de trein neem. Dan begint mijn hals te slaan en dan wil ik mee op tocht met die of dat. In de loop der jaren heb ik geleerd mijn sluier om te leggen en mezelf niet meer te verleiden. Weg genot, weg denken, weg vakantie. Boem!