Heb gisterenavond de laatste Vaders in Antwerpen gespeeld. Het was een feestje. Nu nog in Sint Niklaas en in Maaseik en dan is het gedaan met dit verhaal. En zo maak je elk seizoen een paar verhalen met hart en ziel en telkens weet je dat je afscheid moet nemen. Dat is een zekerheid. En soms komt het verhaal terug en soms is het afscheid voor altijd. Dat heeft met van alles te maken. Ook factoren die je zelf niet in de hand hebt. Ik weet wel dat mijn producties immer met de nodige arendsblikken in de gaten worden gehouden…en dat is alleen maar goed. Dat brengt met zich mee dat ik steeds verder zoek dan het Ketnet – niveau waar ik sommige collega’s mee zie uitkomen. Niks mis met Ketnet maar in theater en zeker in het gesubsidieerde circuit moeten we nieuwe paden zoeken om een verhaal te vertellen.
En toch blijf ik me verwonderen over het niveau van sommige producties en hoe ze dan goed bevonden worden door recensenten. En wat me dan op valt is het scouts niveau van deze producties. Soms in het verhaal, soms in de montage, soms in de manier van spelen. Het enige wat dan mist is de geur van frieten en zweetvoeten. Ik denk dat ik dat niet kan en hoe komt dat dan? Misschien omdat ik nooit bij scouts ben geweest. Nee, ik was bij het VNJ in een tijd dat de Volksunie het meest extreme was wat dit landje voort bracht. Ik was nog maar een kind, het jongste lid van deze beweging. Ik werd meegenomen op kampen waar ik nacht na nacht in mijn slaapzak plaste en stond met open mond te kijken naar vendelwaaiers en trommelspelers op nationale zangfeesten en ijzerbedevaarten.
Ik begreep er niks van en dat is eigenlijk – in weze – nog niks verandert.
Net telefoon gehad dat de moeder van mijn zoon weer moeder is geworden.
Ik ga iets drinken en kijk naar de lucht.
Stefan Perceval 
en die lucht biedt meestal een schitterend schouwspel!
de wind duistert en fluistert ik kijk naar de lucht en plots met een zucht stond jou mooie naam in magishe letters maar plots stond er nog iets er stond wij blijven voor alltijd beste vrienden de lucht fluisterde dit is voor stefan er staat stefan is een fijne vriend en wij blijven alltijd beste vrienden maar plots met een zucht hoorden ik niets meer en plots met een zucht verdween jou mooie naam uit de lucht maar plots met een zucht fluisterde de lucht ik heb een mooie roos voor jou want dit gedicht is speciaal voor jou dit gedicht heb ik zelf gesschreven voor jou groetjes ynina
Meneer Perceval,
Ik zag u vorige week aan het werk in Sint-Niklaas. En ik ben nog steeds van mijn melk! U kan zich niet inbeelden hoe zeer u spijkers met koppen sloeg! Ben zelf pas 15 maand vader en had een enorm ‘been-there-done-that’-gevoel. Maar dat maakt er mij niet altijd vrolijker op… als hetgeen ik beleefd heb door u zo haarfijn wordt naverteld, dan is het vrijwel zeker dat wat u hebt gedeclammeerd over de latere leeftijd van uw kind en vaderschap me eveneens met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te wachten staat. Maar ik hou moed. Als ik ooit op de dakrand sta te balanceren, zal ik uw woorden in gedachten houden en hopelijk ontroerd een stapje achteruit doen om me weer bezig te houden met mijn belangrijkste bestaansreden: vader zijn.
Om geen misverstanden te laten ontstaan: u was geweldig en uw voorstelling ook. Bedankt!
Groeten,
Steven, een prille vader