Vandaag reed ik voor een Fortis kantoor, een bank op een lange steenweg. Er kwam een dronken man buiten met in zijn hand een fles rode wijn. Hij goot de wijn over zich uit en riep, “dit is mijn laatste dag!”. Toen zakte hij op z’n knieën begon te huilen. Hij hield een monoloog interieur over aandelen, geld, ambitie en kleine garnalen. Slechts af en toe had hij een erruptie, iets wat er uit moest. Soms was het woord en dan weer iets anders, iets wat op kleine garnalen leek. En eerlijk gezegd, ik geloof hem. Ik geloof dat het niet eenvoudig. Ik vind het als kleine trouwe spaarder al moeilijk laat staan als je als grote spaarder of zelfs als werknemer van dit bedrijf in dit toch al verschrikkelijk economische leven staat. Ik zag hem daar zo zitten en dacht aan de tijd dat ik met mijn eerste twintig frank stuk naar de bank ging en het met trots op mijn lege boekje zette. Hoe ik toen ik twaalf was mijn eerste loon kreeg. Hoe ik dat loon verdient had met in mijn vingers te snijden in een taverne. Hoe ik op een dag een beetje rijker werd en hoe snel het er weer allemaal door is omdat ik keuzes maak in dit leven die over geluk gaan maar ook over minder verdienen. Want ja, het hangt samen. De man stond recht, gooide z’n fles stuk tegen de gevel van het Fortis kantoor en niemand vond het erg. Iedereen zag het zelfde, democratie bestaat niet en als het bestaat zijn er toch weer een paar die geen rekenschap moeten afleggen; koningen, presidenten en hun luitenanten me of zonder lippen ontwaakt uit uw alleenheerschappij en ziet wat gij aanricht!