Ik heb een lief, een prachtige Nederlandse vrouw die op veel te jonge leeftijd besluit naar België te komen en – sterker nog – bij me komt wonen. Om met het nodige papierwerk in orde te zijn zodat we nergens een overtreding maken in deze controlemaatschappij zijn we ons een tijdje geleden gaan aanmelden bij de dienst vreemdelingenzaken om haar verblijf hier helemaal te officialiseren. Daar zit je dan in een wachtkamer met allemaal mensen die hun hoop of dwang in dit land zoeken. De een zie je met een advocaat en gezelschap wachten en later met een grote smile buiten komen. Een ander zie je met bloeddoorlopen ogen vol angst weer buiten komen met in zijn of haar trillende handen een blaadje papier. Niet wetend of begrijpend wat er mee aan te vangen.

We gingen naar binnen en daar kregen we – in deze eerste sessie – een vrouw in opleiding voor ons die dit dossier al met zekere vervelende routine behandelde. Haar zwangere collega legde haar uit hoe ze dit dossier moest openen, terwijl sprak zij met een andere collega over koetjes en kalfjes. Na vijf minuten stonden we terug buiten met de wetenschap dat er een dossier was aangemaakt en dat we op 08 januari van het jaar 2009 ons terug moesten aanmelden met allerlei papieren zodat we het verblijf van mijn lief konden officialiseren.
“Maar…”, zei de zwangere juffrouw, “ het zou kunnen dat deze dienst wordt gecentraliseerd vanaf 01 januari. Zeker is dat nog niet maar mocht dat zo zijn dan nemen we contact met u op om met u een afspraak te maken.”
So far, so good. We hebben alle papieren in orde gemaakt en gewacht tot vandaag, 08 januari van dit frisse nieuwe jaar.

Deze ochtend gingen we terug naar het districtshuis van Borgerhout om deze nieuwe stap in dit leven met het nodige stempelgeschal te ondertekenen.
Maar…de baliebediende wist ons te melden dat deze dienst nu gecentraliseerd is en dat we ons daar moesten aanmelden.
“Mag ik u papiertjes is zien?”, sprak ze als een op retour zijnde kleuterjuf die al voor de miljoenste keer dezelfde tekening bekeek.En ik kan u zeggen dat de kleuterjuffen die ik ken al lang van deze verveling verlost zijn en hun job met hart en ziel uitoefenen.
“Hebben ze u niet verwittigt?”, zuchtte de baliebediende terwijl ze met haar ogen draaide. In sommigen steden in dit land lijkt het op toneelspelen maar ik kan u gerust stellen dat we aan dit soort acteren werken. Behalve deze baliebediende is het heel lang geleden dat ik het nog had gezien, zelfs bij stadsdiensten!
“En nu?”, vroeg ik haar.
“U moet zich opnieuw aanmelden en een afspraak maken en dan…”, zuchtte ze verder.
Het leek wel alsof ze een cursus ademhalingstechnieken had gevolgd en dan klopt het dat je op het uitademen spreekt maar dan moet je wel langzaam uit ademen…
U begrijpt dat ik het ondertussen aardig op mijn zenuwen kreeg van het gedrag van deze baliehulp, wat een hulpvaardig aanspreekpunt zou moeten zijn kreeg iets van een verveelde kleuterjuf.
“U meent het?”, ging ik verder, “Hoe komt dat we niet verwittigt zijn?”.
“Da weet ik ni…maar hier is een folderke en daar staat in wat ge moet doen.”
“Wat een bureaucratie.”, zei ik, “ Dit soort laksheid maak je alleen in België mee.”
Ik draaide me om en in mijn rug riep de tot dan toe nauwelijks levende baliebediende,
“Ga dan terug naar uw land, hé mijnheer!”.
Het was alsof ze een kogel door mijn hoofd schoot.
Ik wist niet wat ik hoorde.
Ik draaide me om en riep dat ik een Belg was en dat ik haar naam wilde weten.
“Dat doet er niet toe.”, mummelde ze met het schaamrood achter haar fond de teint.
Mijn vriendin trok me aan m’n arm naar buiten.
Ik was/ben gechoqueerd. Ik woon in Borgerhout en ik begrijp dat het als baliebediende in dit dorp niet altijd evident is om mensen te woord te staan. Borgerhout is rijk aan culturen. Ik begrijp ook dat het heel vervelend is om als baliebediende de fouten die anderen maken uit te moeten leggen. Ik begrijp dat het niet leuk is om dikwijls met de frustraties van “klanten” – want zo wil men dat graag verkopen – in aanraking te komen. Ik begrijp zelfs dat je bent wie dat je bent, in mijn ogen; een verveelde kleuterjuf wachtend op de volgende koffiepauze.
Maar dat je net in dit dorp met zo veel verschillende culturen zulk een uitspraak doet daar word ik niet goed van.

Om het verhaal verder af te maken.
Ik bel met het centraal loket van inschrijvingen en leg hen onze situatie uit en daar weet men ons te melden dat mijn lief vandaag om 09.30u bij hen werd verwacht.
“Waarom weten wij dat niet?”, vraag ik de telefoniste.
“Volgens onze gegevens hebben we uw vriendin gebeld…”.
“Mevrouw, mocht iemand van u met mijn vriendin gebeld hebben dan hadden we nu toch niet in het districtshuis van Borgerhout gestaan.”.
“Eén momentje, mijnheer.”
Ik word in wachtstand gezet en krijg even later te horen dat er vandaag geen tijd meer is maar dat we ons volgende week mogen komen aanmelden, op die dag met die papieren.
Ok, een boel vergissingen en een vleugje dommigheid.
Zou je niet graag in België komen wonen?
Zomaar, uit liefde?
Mochten ze mij in een ander land op deze aardbol zo behandelen, ik pakte mijn koffer en was er van door.