Dit weekend komt de sint. Mijn zoon gelooft enorm in de goedheid van deze heilige man. Graag ga ik mee in zijn dromen en bouw ze op met wortels en klontjes suiker. En dan het verhaal als hij je ’s ochtends uit bed trekt . “papa kijk, ze hebben pepernoten achter gelaten en ze zijn met hun zwarte vingers aan mijn boek geweest.”. Ik keek naar mijn handen en zag dat ik de verf er nog beter moest afwassen maar hij zag het niet.

En dan moet ik soms terug denken aan de tijd dat ik zelf kind was en – met een boekje van een speelgoedwinkel – naast mijn moeder stond aan te wijzen wat ik allemaal wilde van de goedheilig man en ze zei, “gij weet ni wat da kost,zeker!?” En toen wist ik dat alles wat sint was niet meer was dan een commerciële machinatie maar ik ben er wel in blijven geloven.

Nog steeds krijg ik kriebels als ik de sint zie van ver of dichtbij. Dit jaar hebben we met mijn zoon drie uur staan koukleumen tot de sint van Ketnet zijn intrede maakte in de stad. We stonden vlak bij de aankomst plaats. Ik ken de sint van Ketnet van ander werk waar we soms samen vertoeven, hij zag ons en kwam op ons af en gaf mijn zoon een hand. Mijn zoon liep de hele dag als gehypnotiseerd rond want de sint van Ketnet is de echte sint.

Na de proefsessies beginnen we vrijdag aan het echte sintwerk en het is zo fijn te zien hoe het geloof in deze gebeurtenis zo onvoorwaardelijk kinderlijk kan en mag zijn.