Ik stond naar de walnoten te kijken. Mijn lief is naar Frankrijk geweest en had walnoten bij.

Ik had haar net gevraagd of ze met me wilde trouwen maar ze zei dat ze dacht dat dat misschien wat te vroeg was. Kijk, en dat zijn dan van die dingen waar je even moeilijk van kijkt want dat wil je natuurlijk niet horen. Nee, je wil horen dat ze ja roept en in je armen valt en zegt dat jij de meest perfecte man op deze aardkloot bent enzovoort maar niet dat ze denkt dat het te vroeg is. Waarom?, vraag je je dan af. Wat is er te vroeg? Het openbaar vervoer? En dan meteen een sprong naar, geboren worden? Wat?

Ik kon deze in sluiers gehulde afwijzing niet aan. Kijk, ik ben een man van 35 met een kind en ik begrijp dat er veel op me aan te merken is maar dat het te vroeg was om met me te trouwen?  Daarna ontspinde zich zoiets als een vrijpartij maar ik besefte dat ik geflitst was en dat ik de daaraan gekoppelde boete nog moest betalen en heb dat even gedaan. Ik was te snel. Ik was teleurgesteld. Niet in mezelf als chauffeur – want ik ben een heel goed chauffeur- maar in mijn eigen domme romantische beeld van dit leven. Ik vraag iemand ten huwelijk en ze zegt nee. Ja, dat doe je dus geen tweede keer in je leven. Dat voel ik nu al. De reden waar ik de boete vandaan heb is ook totaal belachelijk, ik werd geflitst omdat ik een andere wagen wilde duidelijk maken dat zijn remlichten de hele tijd aanflitste en dat dat wreed irritant was. En ik stak hem voorbij en toen flits! Ja, dat doe je dus ook geen tweede keer. Ieder het zijne.

Mijn vader zegt het me meermaals, “Stefan, je hebt maar één goede vriend en dat ben jezelf!”. En hoe ouder ik word hoe meer gelijk ik die vader van me begin te geven. Weet niet of dat dat een goed teken is maar beter zo’n teken dan geen teken en dat brengt me dan terug bij de afwijzing. Eind goed al goed.