Het is vrijdagavond. Mijn zoon is terug naar zijn mama. Het moment dat ik alleen aan mijn schrijftafel zit. Daarstraks kwam er hier een slotenmaker omdat ik een deur niet meer open kreeg. Afin, het was een deur die –  zolang ik hier woon  – nooit open was geweest omdat je de ruimte waar de deur toegang tot gaf ook van aan de andere kant kon betreden. En nu is ze dus openen kan ik de andere kant weer dicht metselen. Zo gaat dat in het leven…En die slotenmaker die was echt kei – hard gehandicapt. Dat had ik nog nooit gezien. Ik dacht dat hij de deur nooit zou open krijgen. Maar ja hoor, hij zette zich met zijn spastische lichaam voor het gat en mikte er heel doeltreffend een loper in die de deur helegans opende. Hij speekte me onder toen hij zei dat die klus van enkele seconden zestig euro kostte. Ik wilde nog mijn verwondering uitspreken zowel over de prijs als over zijn handicap maar ik wijselijk mijn mond gehouden. Hij gaf me nog een kaartje en ja hoor hij is een professionele slotenmaker. Zo had ik hem ook in de gouden gids gevonden. Mocht er nu bij hebben gestaan dat hij gehandicapt was dan had ik hem misschien niet gekozen of misschien wel met het gedacht dat hij dan heel goedkoop zou zijn.

Weet je, ik speel nu in Hasselt in het huis Hoste. En dat is gelegen achter zo’n nieuw poepsjiek gebouw van de Vlaamse gemeenschap. En wat me opvalt, is dat daar heel veel blinden rond lopen. Ik zie daar elke dag wel zo’n stuk of negen blinden. En dat is toch wel veel op één dag voor een gewone zienende mens. Nu denk ik dat die misschien daar in dat gebouw van de Vlaamse gemeenschap werken. Dat zou zo maar eens goed kunnen! Ik vind dat toch wel knap maar ik vraag me tegelijk af of dat dat nu opschiet zo’n blinde.Nee echt, ik vind dat iedereen gelijke kansen moet krijgen maar het moet wel vooruit gaan, hé! Grapje, hé mensen! Komaan, ni zo zuur kijken!

 

Het vuurwerk knalt hier in de buurt voor het één of ander buurtfeest de lucht in. Had net mijn eigen kleine triomfje toen ik in de Knack blog las dat “Mijn hart werd beschreven als “…te mooi om onverschillig bij te blijven. Het is een piepkleine ode, gedragen door een stem die zich als warme kussens tegen je oren nestelt.” Daar word ik in deze eenzame tocht een heel klein beetje blij van. Morgen nog in Hasselt!

Hieronder alvast een voorsmaakje voor de volgende Mijn Hart, in Eeklo. Meer info op www.hetpaleis.be

 

 

Wie ben ik?

Heb ik een snor?

Ben ik zoals iedereen?

Ben ik zoals jij ?

Ik voel me niet veilig bij die gedachte.

Ik wil anders zijn.

Wanneer kan ik mezelf zijn?
echt, wie da ‘k ben.

Da weet ik ni.

Ik weet zelf ni wie da’k ben.

Misschien ben ik wel de koning maar zijn ze ’t me vergeten te zeggen.

“zijne majesteit, we zijn vergeten te zeggen dat u vandaag alleen maar groene lichten zal hebben. Het leven zal in één grote rotvaart voorbij vliegen. De mensen zullen voor u knielen, majesteit. U mag zeggen wat u wil,majesteit.” 

Als ik kon zou ik mijn vel willen afgooien.

Iemand nieuw zijn.

DE NIEUWE MENS.