Er zit toch iets wreed scheef in deze maatschappij, zulle. Ik ben volop bezig met de voorbereiding van verbouwingen in mijn huis. Gisteren belde ik een aannemer en die man had tijd en deed wat ik vroeg maar toen hij hoorde dat ik Borgerhout woonde bleek dat net een brug te ver. “Neeje meneer, daor kome ‘k ik ni.” . “Ja maar,” , zei ik, “het is over de ring.”. Meestal kalmeert dit argument velen want er is blijkbaar een verschil tussen Borgerhout over de ring en Borgerhout wat er in ligt. Over de ring is het nog ok, in de ring kom je volgens vele in de hel van Tanger terecht. “Borgerhout is Borgerhout, meneer!”, en hij legde de hoorn neer. Ook nu weer schaamde ik mezelf dat ik dit argument überhaupt gebruikt had. Hoe kon ik zo stom zijn me te schamen over waar ik woon? Of dat nu in Oostzwevezele is of in Borgerhout. Toegegeven, Oostzwevezele zal rustiger zijn en er zullen minder migranten wonen en dan? En dan?  Daarstraks vroeg een ober me waar ik woonde –als ouwe televisiecoryfee spreken mensen u dikwijls aan of ge elken avond bij hen op de bank zit-  en toen ik  hem vertelde dat ik in Borgerhout woonde draaide hij zich om en wierp nog even over zijn schouder, “allé, in Borgerokko!”. Ik keek hem minzaam lachend achterna en voelde toch een zekere schaamte over mijn lichaam rollen. Toen vroeg ik me af  of de glimlach op mijn gezicht nu niet totaal ongepast was? Ik woon inderdaad in Borgerhout en daar wonen inderdaad veel migranten maar om nu te zeggen dat het dan slecht is….

Vroeger woonde ik met mijn moeder in een sociale woonwijk. Ik schaamde me er over. Zo hard, dat ik nooit aan vrienden zei waar ik woonde. Slechts een handjevol vrienden is in een tijdspanne van tien jaar bij mij thuis geweest. Nu ik groter ben heb ik me voor genomen om dit nooit of te nimmer in wat voor situatie nog te laten gebeuren.Geen schaamte meer. Ik ben wie ik ben met grote en kleine gebreken en al en al…

En nu word ik plots weer geconfronteerd met dat belachelijke gevoel en meer nog het zijn anderen die het me opleggen. Net als toen ik een kind was het absoluut not done was te wonen waar ik woonde en een zak van den Aldi mee naar ’t school te nemen omdat je anders niet voldeed aan een bepaald beeld.  Belachelijk, echt waar. Als er me nog één iemand op zulk een neerbuigende toon over Borgerhout aanspreekt dan flik ik ‘em of haar een proces aan het Europees hof voor de rechten van de mens, ofzoiets.

Ik woon in Borgerhout in een huis waar nog veel werk aan is met nen diepe tuin, in een rustige straat en ik zoek nen aannemer die bij mij wil komen werken.