Gisteren knalde er in Brussel een voetbal tegen mijn auto. Ik stopte, nam de bal en keek naar de schade die de knal had veroorzaakt. Een klein jongetje kwam de bal halen. Ik vroeg hem wie het gedaan had. Hij wist van niks, trok zijn schouders op, nam de bal uit mijn handen en liep weg. Hij verdween in een mensenzee van kinderen op een nabij gelegen speelplein. Ook daar wist niemand wie die bal tegen m’n auto had geschopt. Ook enkele ouders die op een bankje zaten wisten van niks. Afin, niemand had het dus gedaan. Ik heb de bal genomen en heb hem in mijn auto gelegd. Ik werd uitgemaakt voor racist omdat ik wilde weten wie het gedaan had.

En als er iemand geen racist is ben ik het wel, godverdomme. Niemand bleef het weten, ik zal het herstellen van de deuk dan wel zelf betalen. Ik gaf de bal terug, de zwijgende speelpleingemeenschap bleef roepen dat ik een racist was. Ongeloof maakte zich van me meester, ik zette mijn reis door de hoofdstad van Europa verder.