Eeuwige schoonheid bestaat niet. Ik werk op dit ogenblik in de KVS te Brussel. Vlakbij is de dienst vreemdelingenzaken van dit peperkoekenlandje. Dagelijks staan daar lange rijen van mensen die hier willen komen wonen omdat ze geloven dat dit écht een peperkoekenlandje is. Ze geloven dat en ik durf hen die hoop en dat geloof niet afpakken. Dus ik kijk naar hen en zie alle kleuren, maten en formaten. Boeiend van op een afstand, misschien zelfs wel een fijn idee dat al die mensen hier kunnen/mogen/ eventueel wonen. Maar achter de hoek is er een café, “de nieuwe wereld” genaamd. Daar zie je diegene voor wie de droom en de hoop allang verdwenen zijn. Ze zijn bleek en hun dromen zitten in plastieken zakken die je snel weer mee kan meenemen. En Brussel davert voort. Sneller, beter en harder dan ooit ter voren. Zo goed dat een treinstaking een bevrijding was voor dit land. Eindelijk rust in dit land. Voor de dienst vreemdelingenzaken stond er één man met een brede glimlach, hij zou het gezien de relatieve rust wel eens kunnen halen. Ik hoop het voor hem.